Abrahm (deel 6)

Diaantje staart dromerig, een mengeling van treurnis en tevredenheid glijdt er over haar gezicht. Ze krijgt een por van Ingrid.

'Hé, opletten, niet wegsuffen.'

Met een schokje komt ze terug in de realiteit. 'Jammer hè, Ingrid, dat nu ook het zesde en laatste deel afgelopen is en wat ik vooral zo jammer vind is dat ik er vrijwel niets van mee heb gekregen, ik loop achter de feiten aan, vanmorgen.'

'Huh,' Ingrid kijkt haar boezemvriendin aan. 'Juf Dana staat net op het punt om verder te vertellen!'

In één klap is Diaantje weer bij de les. 'Oooh, wat vreemd, wat ben ik toch een oelewapper,' ze grinnikt zelf even om dit woord. 'Ik ben geloof ik nog niet goed wakker. Fijn dat ik toch nog mee kan genieten, er gaat toch niets boven live aanwezig te zijn en mee te mogen smullen van haar rechtstreekse woorden.'

'Zo is dat,' beaamt Ingrid, 'mag ik je een geheimpje verklappen? Ik hoop stiekem dat dit echt het laatste deel zal zijn, want bij Juf Dana weet je het maar nooit.'

'Maar Ingrid! Krijg jij er nu al genoeg van? Ik kan mijn oren gewoon niet geloven! Wat vreselijk dat je dit zegt.' Diaantje schuift haar stoel zo ver mogelijk bij Ingrid vandaan.

'Maar ik heb een goede reden... Ik wil namelijk graag dat Dana een vervolg schrijft op mijn verhaal.'

'Welk verhaal?'

'Dat heb ik geloof ik nog niet geplaatst.'

'Ssst, jullie twee,' maant Marijke. 'Juf Dana wil beginnen.'

'Dank je wel, Marijke, en je houdt je toch wel aan je belofte om de rekenboeken terug te leggen wanneer ik klaar ben met mijn verhaal?'

'Natuurlijk, Juf, beloofd is beloofd.'

'Goed zo.' Even gaat mijn blik naar Yvonne, die heeft het zekere voor het onzekere genomen en een coltrui aangetrokken, ik beloon haar met een glimlach. 'Abrahm en Dinie gingen op onderzoek uit. Maar waar ze ook zochten, nergens een spoor van een jongetje te vinden. De schouders van de arme elf zakten steeds verder, de groeven in zijn gelaat steeds dieper, de rimpels rond zijn ogen steeds groter, het bolle buikje stond op springen en er gleed een grauwe kleur over zijn eens zo blozende wangen.

'Ik voel dat mijn einde eraan zit te komen, misschien moet ik me er gewoon maar bij neer leggen. Ik heb het aan mezelf te danken gehad tenslotte. Ik wist toch dat ik dit warenhuis niet binnen mocht gaan?' Abrahm fluisterde deze laatste woorden.

Dinie slikte eens. Ze voelde zich uitermate schuldig. Was het niet eigenlijk haar fout? Zij had het elfje naar binnengetrokken. 'De knuffelafdeling! Daar zijn we nog niet geweest! Snel.'  Ze sleurde het mistroostige wezentje achter zich aan de roltrap op, keek wild om zich heen, haar laatste hoop vervloog toen ze daar ook geen spoor van een jongetje zag.

'Mag ik dan misschien bij jullie?'

Dinie keek verbaasd om zich heen. Waar kwam die stem nu opeens vandaan? Tot haar oog viel op een grote bak met Eenhoornknuffels. Ze leken stuk voor stuk te roepen om haar aandacht. Plots kreeg ze een ingeving. Ze liep naar de bak, graaide een hele arm vol eenhoorns eruit. 'Kom mee, naar buiten,' zei ze tegen Abrahm en tegen de winkeljuffrouw die bij de balie stond zei ze: 'Ik kom straks terug om je genoeg te knuffelen voor de eenhoorns, maar we hebben nu geen tijd te verliezen. De eenhoorntjes moeten allemaal  geadopteerd kunnen worden, dat verdienen ze  en dan heeft Abrahm zijn goede daad ook verricht.'

Er verscheen een hoopvol lachje op het elfengezicht. 'Ze kunnen misschien met mij mee, naar het Hof-van-Elfeneden, dan kunnen alle elfjes die nog wel stralende engelensnoetjes hebben ze stuk voor stuk meenemen op hun missie om verdrietige kinderen weer blij te maken.'

'Maar hoe krijgen we de knuffeldieren daar?'

'Geen probleem,' antwoordde de brutaalste van het stel. 'Wij eenhoorns beschikken ook over magische krachten en kunnen met gemak een vluchtje maken.'

En zo geschiede het. Alle eenhoornknuffels vlogen achter Abrahm aan naar het Elfenhof. Dinie zwaaide ze vrolijk uit en ging weer naar binnen om een etmaal lang de winkeljuffrouw te knuffelen als betaalmiddel voor de voltallige eenhoorncollectie.

Sindsdien was het voor de elfjes van het Hof-van-Elfeneden niet meer verboden  om het warenhuis F&D te betreden, want men had geleerd dat met fantasie en Dana niets mis was.   

En wat gebeurde er met de oude elf? Hij verloor zijn stramheid, maar behield met trots zijn uiterlijk, en zijn naam. Want zoals hij zelf altijd zei: 'Mooi oud is ook niet lelijk. Ik ben Abrahm, aangenaam.'