Oma had zo’n ouderwetse gietijzeren pan. In een dikke laag vet stonden een stuk of 8 grote gehaktballen dan uren te sudderen. En daar aten ze dagenlang gehaktballen en van het vet werd jus gemaakt. Het idee alleen al, gruwel, dikke klodders vet met brokjes wat eens gehakt moest voorstellen. Maar vroeger was je al blij dat je wat te eten kreeg, dat ging vast ook zo bij Chantal.
‘Talleke, kom je aan tafel?’
'Oma! U bent een lieve schat, echt, maar we hebben gister ook al een gehakt gehad, echt, ik kan geen bal meer zien, laat staan eten,' mopperde Chantal.
Maar Oma was onverbiddelijk. 'Eten! Of moet ik soms gehakt van jouw maken!' en Oma pleurde gelijk een extra smeuïge bal op het bordje van Chantal.
'Wacht maar, later als ik groot ben, komen alleen de magere ballen aan bod, of vegetarisch, of van die lekkere negerballen, o nee, dat zijn negerzoenen,' mokte de kleine meid.
'Ja ja, droom maar lekker verder, als je volwassen bent zal je nog vaak genoeg aan mijn culinaire hoogstandjes terugdenken, ik durf te wedden dat je ze zo zult missen, dat het je zelfs niet lukt om er een verhaaltje over te schrijven.'
En dan mijmerde de kleine Chantal over de volgende eeuw, waarin ze alleen ballen tot zich zou nemen die haar volledig bevredigden en ze was vast van voornemens om in het jaar 2019 een giraf in plaats van een boom met de kerst op te zetten, hoe fraai zouden de sudderballen om zijn lange nek bungelen? Ze grinnikte zacht en moffelde vast een bal onder de tafel, je kon tenslotte niet vroeg genoeg een voorraadje aanleggen voor een vet toekomstperspectief.

Loading full article...