Hans heeft het nog redelijk lang met me uitgehouden. Maar het lot bepaalde dat ik ziek werd. Het was voor hem een prestatie dat hij mij niet meteen verliet, toch voelde ik me in de steek gelaten. De magere bezoekjes van hem in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag, kon ik nog wel verkroppen, maar dat hij mijn twee kinderen mij niet liet bezoeken deed me teveel pijn.
Het is goed gekomen, tegen alle verwachtingen in genas ik en bouwde weer een wankele band op met mijn twee koters. Toen ik er weer een beetje redelijk uitzag en gezwelvrij was, begon mijn man me weer als vrouw te zien. Hij ontwikkelde zich als charmante slijmbal, maar het was te laat. Wij hadden gewoon vette pech dat ik toevallig kanker kreeg op het moment dat hij een megagezwellenfobie had.
