'Hoe reizen we, per vliegend tafelkleedje?'  Kabouter Pierewier kijkt me hoopvol aan.

'Nee,' is mijn standvastige antwoord. 'Dat is uit de vorige maand, veel te traag. Wanneer we geen tijd te verliezen hebben reizen vliegen we over de digitale snelweg razendsnel naar de dramareeks die in de Februari-uitdaging staat.'

En met een klik zijn we op de plaats van bestemming.

Ik kijk al lezend vluchtig om me heen.  Twee kabouterbeeldjes staan naast elkaar, de traan is nog vochtig, dus dat kan wel even wachten. Tussen de grassprieten en madeliefjes staat de flowerpowerminibus, een hele zwerm kaboutertjes zit daarachter verscholen.

'Verschuil jij je ook maar achter de bus, Pierewier, daar zijn jullie denk ik wel een poosje veilig.'

Bijzondere vlammenschilden vertellen mij dat de drakenfamilie ook wel even voor zichzelf kan zorgen. De tovenaar. Die moet eerst onschadelijk gemaakt worden. Ik kan het risico niet nemen dat hij uitgerust terugkomt en alsnog een flink aantal beschadigingspreuken op ons afvuurt.

Ik zet de achtervolging in,  Tovenaars zijn gevaarlijke wezens die je nooit en te nimmer moet onderschatten, ik zal mijn wapens strategisch in moeten zetten en gebruik maken van moderne technieken, waar Mallus nog geen kaas van gegeten heeft. Gelukkig heb ik mijn schoudertas meegenomen, daar zit vast wel iets bruikbaars in. In luttele secondes zie ik zijn rug al, onmiskenbaar, de kraai zit nog op zijn pet en hij staat uit te hijgen. Ik rommel even in mijn tas en vind waar ik naar zoek. Het tv-apparaatje richt ik op zijn rug en met een tik zapp ik hem naar een politieke zender. Daar kan zelfs de grootste magiër niet meer puinhopen creëren dan er al zijn.

Nu kan ik met een gerust hart terugkeren naar Chris en co.

Ik buk, veeg de traan van haar wang.

'Goed zo, Chrissie. Toon je emoties, daar zit je kracht. Gebruik je woede gericht, wees ook vergevingsgezind, maar met mate, je hoeft geen allemansvriendje te worden, verspreid je warmte over je dierbaren, lach door je tranen heen. Door ook je zwakte tot uiting te laten komen wordt je sterker, vecht je zelf tot leven. '

Lucifer komt met trage stappen dichterbij. Zijn hete adem voel ik in mijn nek, maar ik weet dat ik van hem niets te vrezen heb. Het drakenschild heeft hij laten zakken. Hij voelt instinctief aan dat ik met goede bedoelingen ben gekomen. Samen kijken we naar het stenen kabouterpaartje. Tal van opgeroepen emoties doen hun werk. Er verschijnen barstjes in het vernislaagje, en langzaam maar zeker  voltrekt zich een totale metamorfose van porseleinen beeldjes naar minimensjes die razendsnel groeien tot normale lengtes.

Mijn werk zit erop en met een warme glimlach klik ik mezelf weer naar mijn eigen realiteit.