Gehaast en opgewonden slingerde tovenaar Mallus zijn spreuk in de richting van de drakenfamilie. Met wat geluk had hij ze alle vijf in één keer te pakken!

Misschien was het vermoeidheid, of de onverwacht grote omvang van het drakengezelschap. Of misschien was zijn timing na zijn gedwongen duizendjarige slaapje ietwat achteruit gegaan. Op het moment dat zijn spreuk in de richting van de draken snelde voelde Mallus het al. Het zou erom spannen. Was de spreuk sterk genoeg? Moest hij er meteen een tweede spreuk achteraan gooien?

Voor de lezers onder ons die wat minder vaak met draken (echte) te maken hebben, even een korte wijsheid tussendoor: rommel nooit zomaar met een draak, zeker niet met zo’n grote. En helemaal niet met twee. En rommel zéker niet met een drakenechtpaar dat een drietal uiterst schattige drakenkinderen wil beschermen. Zoals algemeen bekend, draken gaan tot het uiterste voor hun kroost. Niet alleen draken, trouwens.

De waarschuwing van kabouters Sinti en Joris was nog maar net uitgesproken of de grootste draak braakte verdedigende vlammen uit, die een schild vormden tussen hen en de tovenaar. De aansnellende spreuk drong een klein eindje in de vlammen door en ontplofte toen in een fontein van kleine, groenblauwe vlammetjes. Even bleven de vlammetjes in de lucht hangen, toen zakten ze traag naar de grond. Waar één van de groenblauwe vlammetjes in aanraking kwam met het drakenvuur volgde een nieuwe, kleinere ontploffing, met nieuwe groenblauwe vonken. Een flink aantal vonken werd door de wind tot hoog in de lucht meegenomen en de gloeiende puntjes daalden overal in de omgeving traag dwarrelend naar beneden.

Kabouters Sinti en Joris waren één momentje verstijfd en geschrokken blijven staan. Toen de draak een tweede keer vlammen uitspuwde keken ze elkaar aan en zetten het vervolgens op een lopen. Voor kleine kaboutertjes is een vurige oorlog tussen draken en tovenaars iets waar ze maar beter weg konden blijven. Het was wel een voordeeltje dat kabouters heel wat handiger en sneller door het hoge gras konden rennen dan wij mensen wel eens denken. Vlak bij de bosrand draaiden ze zich om en keken geboeid en gespannen naar het vurige strijdtafereel.