Lees wat vooraf ging:
Iets kriebelends wekt me. Kleine muizentandjes knabbelen aan de uiteinden van mijn vingers. Van schrik rol ik uit mijn hangmat.
'Wanneer ik een manicure behoef, ga ik wel naar een erkend iemand hoor,' bijt ik de boosdoener toe.
'Joehoe, wij zijn thuihuis,' hoor ik Chantal galmen. Snel haal ik mijn slaapplaats van de haken en vouw hem netjes op.
'O, Dana, wat is ons huis onherkenbaar geworden,' straalt Chantal.
'Ik vrees dat er nog iets is wat je niet weer terug kent,' zeg ik: 'Je hond. Annie is anders altijd zo levendig, ze heeft nooit rust in het gat, een beetje zoals haar baasje. Maar nu. Het is net alsof het een heel andere Annie is.'
'Annie? Die is bij me dochter. Zodat ze jou niet in de weg zou lopen tijdens het stoffen.'
'Ze zit anders gewoon in de woonkamer hoor.'
'Ha ha ha, dat is Annie niet, maar een wassen beeld van haar. Een nieuwe hobby van me, knoeien met was, ik wilde eerst dat me vriend model ging zitten, maar die weigerde pertinent. Hij was natuurlijk bang dat ik zijn opgestoken middelvinger zou misbruiken voor eigen genot.'
'Gelukkig, ik begon me al zorgen te maken. Nou, kom maar op met die Chinees.'
