Het lijkt soms of ik geen normaal verhaal meer kan schrijven. Onzin volgt onzin op. Het heeft een reden. 'Uitdagingen', hoor ik roepen. Ja, ik kan moeilijk ontkennen dat ik voor schrijfuitdagingen erg vatbaar ben. Maar dat is slechts een façade. Noem het een smoesje, een vlucht of een masker waarachter ik de waarheid angstvallig verborgen houdt.
Is mijn leven dan zo saai dat ik fictie nodig heb om het op te leuken?
Nee. Saai is niet het juiste woord.
Vandaag is de glazenwasser langs geweest. Onze ramen zijn weer streeploos. Nou, dat is toch niet saai te noemen?
Morgen gaan we weer een poging doen om een zeem, spons, trekker en water besteld te krijgen, zodat we onze metaforische ruiten ook weer enigszins schoongepoetst kunnen krijgen. Laten we hopen dat we het nog voor de ijspegeltijd af kunnen ronden.
