'De vlaggenstokken zijn leeg, het is normaal, niet alle strandpaviljoens zijn nog open. Sommigen hebben maar voor een bepaalde periode vergunning, er zijn er zelfs die helemaal afgebroken worden.'
'Ja, ik weet het.'
'Waarom sta je er dan toch zo lang bij stil?'
'Stel je voor dat de ober er nog is.'
'Dana, wat raaskal je nou?'
'De ober van de Zeester. Ik heb er hele fantasietjes over gehad, hoe het zou zijn, hoe hij zou zijn. Mag ik even kijken, please?'
'Nou goed dan.'
'Ik ben zo terug.'
Met bonzend hart daalde ik de duin af naar beneden. Zou de ober me nog herkennen? Wat zou er op het menu staan? Misschien vanwege een nieuwe rage schonken ze wel paddenstoelencocktails. Weemoed overviel me toen bleek dat het iedereen het paviljoen verlaten had. Ze waren zonder mij nieuwe avonturen ingegaan.
