De dag die mijn leven voorgoed veranderde.

Ik werkte destijds in een leuk mediterraans restaurantje vlakbij het centrum van Beverwijk. De gerechten met een Frans, Italiaans en Spaans verleden, de wijnen die hier weer perfect op aansloten en de warmte van mijn collega's vervulden het restaurant met een fijne ambiance. Ik werkte er graag, ik voelde me er thuis. Zaterdag 7 november kwam ik mijn collega's dan ook graag een paar uurtjes helpen in de onvoorziene drukte tot ze het later die avond verder zonder mij af konden. En toen ik op dát moment mijn sloof en blouse uittrok en in de 'wastas' gooide om vervolgens nog even gezellig aan de bar te gaan zitten, had mijn collega al een glaasje Spaanse Tramoya voor mij ingeschonken. Maar voordat ik er aan toe kwam een slokje te nemen, zag ik een gemiste oproep van mijn broertje op mijn telefoonscherm staan. Ik besloot, gezien het mij niet lekker zat dat hij mij zo laat op de avond op eens nog moest spreken, hem maar gelijk terug te bellen.

Dat het mij voor dat ik belde al niet lekker zat, was helaas terecht. Na dit onverwachte telefoongesprek stond mijn gehele leven op zijn kop. Vanaf deze dag, 7 november 2015, was op eens niks meer zoals het was. Was niks meer vanzelfsprekend en werd ik geconfronteerd met de oneerlijkheid en onvoorspelbaarheid van het leven.

"Het gaat niet goed met papa." hoorde ik aan de andere kant van de telefoon. Tijdens het hardlopen voelde hij zich niet lekker worden en keerde, wat later wonder boven wonder bleek, terug naar huis. Eenmaal thuis aangekomen ging het van kwaad tot erger. Hij begon te zweten en had een rare, lege blik in zijn ogen alsof hij de mensen om hem, zijn eigen vrouw en kinderen, niet herkende. Hij reageerde nauwelijks op de vragen die hem werden gesteld.