De reddende ruil

Dana

@dana1671119022 · 13 Mar 2022

De reddende ruil

Ik ben dol op schrijven met steekwoorden, geef me een partijtje, en dan brei ik er een verhaaltje van, soms zelfs talrijke verhaaltjes met dezelfde steekwoorden, zo is ook het onderstaande epistel tot stand gekomen en tegelijkertijd heb ik hiermee mijn huwelijk van de ondergang gered.

Met één hand aan het stuur, zit mijn man met het frontje van zijn autoradio te knoeien.
'Lukt het?' vraag ik.
'Ja hoor, heel goed, schiet me vooral niet te hulp. Laat me juist maar aanmodderen, ik hoef toch alleen maar op het verkeer te letten en de auto te besturen. Jij hebt het al zwaar genoeg door alleen maar naast me je overal heen te laten rijden.'
Ik klem mijn kaken op elkaar en kijk met lede ogen toe hoe hij verder martelt. Op het moment dat ik heel even twijfel of het afwijzen van mijn hulp een sarcastische onderliggende bedoeling heeft, helpt mijn man zichzelf met zijn sturende linkerhand. De auto maakt gelijk een zwieper, het wegdek is niet egaal genoeg om met losse handen te rijden, de wielen zijn uit balans en ik ook.
Ik gil: 'Idioot, let op de weg, je rijdt niet over tramrails, en je hebt ook geen automatische piloot.'
Het frontje zit op zijn plaats. Zijn handen grijpen het stuur weer. Een zucht ontsnapt me.
'Ga toch zwemmen jij,' mokt mijn man :'je zag mij etteren en liet het mij in mijn eentje opknappen, ik moet toch wat.'
'Ik zou wel willen, maar ik heb geen badpak bij me.' Ik reageer bewust niet op zijn beschuldiging, maar neem me voor hem in het vervolg vaker behulpzaam te zijn.
De rest van de weg zwijgen we.

Thuisgekomen slaat mijn echtgenoot de krant open om verder te gaan met de puzzel die hij voor de helft al afhad. Stilletjes ga ik naast hem zitten te breien, me vast voornemend om vandaag zijn trui klaar te krijgen.
Een diepe denkrimpel verschijnt er boven zijn ogen.
'Lukt het een beetje?'
'Ik zoek nog een woord  van veertien letters.' Hij zegt het op een toon, van mens-bemoei-je-met-je-eigen-zaken. Maar ik doe net alsof ik het niet merk en vraag stoïcijns verder.
'Hoe luidt de omschrijving?'
'Je veegt er vreemde portretten mee weg.'
'Heb je al letters?'
'De vijfde, dat moet een l zijn.'
'La me even denken... Pupillenschool?'
'Het kan er staan, maar waar slaat het op?' Lichte geïrriteerdheid klinkt door in zijn stem.
'Weet niet, maar ik vond de omschrijving ook nergens op slaan.'
'Het is cryptisch.'
'Watte?'
'Je moet er anders bij denken. Maar doe vooral geen moeite om me te helpen.'

Nu niet weer dezelfde fout maken, een ezel stoot zich ook niet twee keer aan dezelfde steen. Mijn naalden laat ik rusten. Anders denken dus, wat gebruik je om iets mee weg te vegen?
'Toiletpapier.'
'Daarvan is de vijfde letter is geen l hoor, maar een e.'
'Niet wanneer je het met dubbel l schrijft.'
'Doe niet zo achterlijk, en daarbij, dan zijn het nog maar dertien letters.'
'Maak er meervoud van.'
Hij snuift. Stoom komt uit zijn oren.  Eerst het frontje, dan nog een onafgemaakte trui en een niet op te lossen cryptogram. Hoeveel problemen kan een echtpaar samen nog aan? We zijn nog maar een fractie van een huwelijkscrisis verwijderd.
'Let jij nou maar op je breiwerk, dat je geen steken laat vallen, of zullen we ruilen? Jij de puzzel afmaken en ik die trui? Dan komt ie tenminste eindelijk eens af.'

Ik vind het een geweldig idee, we wisselen van plaats en van pennen, ik zijn balpen, hij mijn breipennen, ik de krant, hij de trui.
Glimlachend zie ik hoe ons huwelijk van de ondergang gered wordt. Hij heeft plezier in mijn handwerkje en ik sla twee vliegen in één klap, het ontbrekende woord van de puzzel is het laatste woord wat dit steekwoordenverhaal nog nodig heeft: schilderskwast.

#kortverhaal

Afbeelding van donations welcome via Pixabay