Twintig jaar geleden kreeg ik van mijn oma en mijn moeder een mooi 30 delig zilverkleurig bestekset, toen ik het huis uitging om op mezelf te wonen.
Door de jaren heen heb ik er nog wel eens wat goedkoop bestek bijgekocht om iedereen tijdens feestjes te kunnen voorzien van bestek. Kortom, in mijn besteklade ligt genoeg.

Tot twee weken geleden was er lange tijd iets mysterieus met mijn messen. Ze verdwenen en doken soms in andere vorm na lange tijd ineens weer op. Ik begreep er niets van. Had ik er door de jaren heen misschien een paar per ongeluk weggegooid?

#didyouknow waar onze messen gebleven zijn en van wie deze messen zijn? Vroeg ik mijn man en kinderen. Ze keken me vragend en nietszeggend aan. Mijn man stelde me gerust door te zeggen dat ik er genoeg had en dat ze vast vanzelf boven tafel zouden komen. Ik begreep er niets van. Van de mooie messen die ik ooit van mijn moeder en oma had gekregen waren er nog drie over, de rest was wel zilver maar hoorde er niet bij. Ik begreep niet hoe ik aan die mensen kwam en waarom het me niet eerder opgevallen was.

Misschien omdat ik het bestek in de vaatwasser zet en daardoor de mensen niet meer stuk voor stuk in mijn hand heb?

Het raadsel bleef bestaan, tot afgelopen week. Onze jongste dochter had vakantie en ging een dagje met haar vader mee naar zijn werk. In de loods hielp ze mee met verven en sjouwen. Op een gegeven moment kreeg ik een app met een foto ; ik weet waar jouw messen zijn gebleven. In de keuken van de la in de loods , pronkten mijn messen tussen honderden andere messen. Toen ik mijn man ermee confronteerde reageerde hij onschuldig “Oh ja, ik neem wel eens een mes van huis mee voor mijn brood als ik onderweg ben. Als ik mijn bus leeg haal leg ik alles in de loods. Maar ik neem er altijd één mee terug.” glimlacht hij trots.

Ik vraag me af de vrouwen van de collega’s van mijn man, misschien ook last hebben van het messenmysterie .