heel veel medicatie

Eindelijk wist ik dan waar de pijnen vandaan kwamen. Het was dus inderdaad wat ik al die tijd al dacht, een niersteentje. Ik was ergens best wel gefrustreerd vanwege het feit dat deze gewoon niet eerder gevonden was. Ondertussen had ik al de nodige kuurtjes gehad en slikte ik al geruime tijd pijnstilling.

Ik hoopte dat er iets gedaan kon worden aan het steentje dat ingekapseld zat. Ik kreeg wederom eerst weer voor een periode allerlei medicatie mee naar huis. Ik kreeg medicatie om de urinewegen te verwijden, sterkere pijnstilling en alweer een antibiotica kuurtje. Er werd gehoopt dat ik het steentje dan vanzelf uit zou plassen.

Niks bleek minder waar te zijn helaas. Begin april nam de uroloog contact op om te vragen naar de situatie. Deze was uiteraard onveranderd. Ik had nog steeds zo goed als dagelijks pijn in mijn flanken en het gevoel van een blaasontsteking. Juist hierom besloot de uroloog om me toch in te gaan plannen voor een operatie om een poging te gaan doen om het niersteentje te gaan verwijderen.

De planning zou wat lang kunnen duren vanwege de Corona, maar het wachten viel me alles behalve tegen. Op 10 juni 2020 kon ik terecht. Ik was ontzettend blij, want daarna zou ik van de pijnen af zijn. En tegelijkertijd was ik angstig. In 2008 had ik ook al een operatie gehad vanwege niersteentjes en had daarna flink wat complicaties gehad. Ik was bang dat dit weer gebeuren zou.