Dysthymie en ik: hoe gaat het nu met mij?
Ik heb in het verleden een inleidend artikel geschreven over dysthymie. Daarin vertelde ik dat ik zelf deze stemmingsstoornis heb. Daarna werd het een tijdje stil rondom mij. Waarom? Omdat ik een behoorlijk aanval van de dysthymie weer heb gehad. Vandaag vertel ik daar één en ander over en vertel ik vooral ook hoe het nu met me gaat.
Niet geweldig
Na het concert van The Kelly Family waar ik naartoe geweest ben leefde ik nog een week volledig op het super positieve en blije gevoel en de energie die ik tijdens het concert gekregen had. Positiviteit wat ik op dat moment even zo heel hard nodig had. Maar na die week... stortte dat hele positieve gevoel compleet in. En waarom? Tja, als ik dat eens precies wist...
Wat ik wel weet is dat toen ook enigszins het besef kwam dat het mogelijk echt de laatste keer zou zijn geweest dat ik naar een dergelijk concert zou zijn geweest. Ook al zei één van de bandleden dat ze hopen snel terug te komen. Dus er is nog hoop. En anders... Tja, het was gewoon een geweldig concert en ik heb gelukkig de live cd, dus ik kan altijd in gedachten terug naar 24 maart.
Daarnaast waren er privé nog wat andere tegenslagen die op mijn pad kwamen en ik denk dat alles bij elkaar gewoon teveel is geworden. Alle moeilijke dingen bij elkaar, mislukte medische dingen, onbegrip door collega's, onbegrip bij mezelf voor mijn gevoelens. Machteloosheid, een zoontje die mijn emoties merkt en daarop reageert door tegen te werken. Alles bij elkaar trok mij in een negatieve spiraal weer naar beneden.
Natuurlijk zorgt de dysthymie dat dit alles nog wat versterkt wordt en is het eigenlijk geen negatieve spiraal, maar meer een achtbaan waar ik in zit en waar je vanaf het hoogste punt bijna kaarsrecht naar beneden gaat. Althans, zo voelt het vaak als ik weer diep in mijn dysthymie beland.
