De dag waar ik niet aan wilde denken en alsmaar voor me uitschoof. De gedachte alleen al maakte me misselijk, zeg maar gerust kotsmisselijk. Het was de dag waarop mijn lieve vader (73 jaar) naar het verzorgingstehuis moest, omdat de verzorging te zwaar werd. We waren letterlijk allemaal lam geslagen. 2 van mijn broers zijn meegegaan naar het tehuis om hem weg te brengen. Ik zou samen met mijn dochter een paar dagen bij mijn moeder blijven slapen om haar door de ergste dagen/nachten te helpen. De eerste avond hebben mijn moeder, mijn dochter en ik mijn vader naar zijn eenpersoonsbed gebracht en ingestopt. Wat ontzettend verdrietig was dit. Na 50 jaar waren ze gescheiden van tafel en bed. Waarom moest het toch zo eindigen? Dit heb ik mijzelf talloze keren afgevraagd, maar een antwoord krijg je niet. We zijn nu bijna 2 weken verder, maar het lijkt wel of het steeds moeilijker wordt. Mijn moeder die momenteel op geen enkel vlak meer het zonnetje ziet schijnen, zich ook schuldig voelt, terwijl ze er alles aan en voor heeft gedaan! Ik hoop zo dat ze binnenkort weer wat zonnestraaltjes ziet, want dat verdient ze zo!
Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken.Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan.
