Een sigaar uit eigen doos

Even zonder gekheid. Normaal als ik Klein uitlaat, steek ik een shaggie op. Gewoonte, ritueel, verslaving, whatever. Maar nu heb ik de sigaar ontdekt. Tja, je ziet eigenlijk niemand meer op straat roken. Heel apart. Sommigen vinden het asociaal. Maar ik trek me er weinig van aan, ik ben niemand tot last. Maar goed, de sigaar. Hier kan ik tenminste wat langer mee doen en het is voor mij echt een genotsmiddel.

Nu kwam ik een dame tegen die ik wel vaker zie. Ze keek alsof ze water zag branden maar het was de sigaar die brandde. Ze haalde gewoon echt zichtbaar haar neus op. En haar bovenlip. Zodanig dat ik haar bovengebit echt kon zien. "Werkelijk?", dacht ik. Nu vraag ik me af wat smeriger is. Enrique met z'n sigaartje of die vrouw die haar gezicht zó vertrok dat het er niet uitzag.

Het is een moment voor mezelf, het is niet gezond, I know. De jenever die ik nu drink ook niet. Maar ik ben mijn eigen persoon en ik doe waar ik zin in heb en ben een ander niet tot last. Het interesseert me bitter weinig wat sociaal geaccepteerd is en ben gelukkig geen meeloop-schaap. En daar ben ik trots op. Enrique is een klassieke man met klassieke eigenschappen. Niet te verwarren met ouderwets. Leven en laten leven zou ik zeggen. Het is nog altijd een sigaar uit eigen doos.

Nu moet ik opeens denken aan een Engelse of Amerikaanse uitdrukking: "Close, but no cigar".