Eenzaamheid is een onderwerp waar ik mij ook al lange tijd mee bezighoudt. Het is een belangrijk onderwerp waar absoluut de aandacht naar moet blijven uitgaan. Eenzaamheid komt in alle leeftijdscategorieën voor. Een kind wat geen vriendjes heeft, een jongere die geen zicht op de toekomst heeft, omdat ze hun studie hebben moeten afbreken of omdat ze hun baan naast de studie zijn kwijtgeraakt. Iemand die zich eenzaam voelt binnen een relatie, iemand die zijn of haar partner verloren is, iemand die 24 uur mantelzorger is en zich eenzaam voelt, omdat er geen tijd meer is om contacten met anderen te onderhouden. Iemand die op straat leeft en iedere dag maar moet zien te overleven. Het zijn allemaal situaties met dat ene woord: Eenzaamheid. En die pijn van de eenzaamheid is voelbaar. Zelf zie ik het al drie jaar binnen mijn eigen familie. Eén iemand is daar 24 uur mantelzorger en is zo van de ene op de andere dag dat geworden. De ander is zojuist haar partner verloren en dan ben je ineens alleen. Zojuist nog een uurtje met haar gepraat. Een luisterend oor zijn voor de worsteling die diegene doormaakt. En dan vooral de stilte, de eenzaamheid, het alleen zijn is moeilijk is wat je dan hoort. En die pijn is bij beide situaties voelbaar. Ik heb altijd de behoefte om dan te gaan schrijven in dichtvorm. Ik heb hieronder een aantal gedichten geplaatst waarin ik heb geprobeerd de eenzaamheid, de pijn te verwoorden, alhoewel ik mij volledig bewust ben van het feit dat ik die echte pijn en eenzaamheid niet zo kan voelen zoals diegene dat voelt. Iedereen voelt die pijn anders.

Maak eenzaamheid bespreekbaar en maak verbinding met elkaar

Ik weet het antwoord niet...sorry

Het is zomaar voorbij

Het is zomaar voorbij
de stap uit het moment
net nog luid aanwezig "
als klinkende glazen op het terras