
#eenzaamheid #gedicht
Ik weet het antwoord niet
Waarom is de vraag
Ik weet het niet
Als ik onrust in de gezichten zie
Wat kan ik zeggen, ik weet het niet
Ik zie de vragen in de ogen en verdriet
wat komt vandaag, wat komt er morgen
Is er een dag zonder zorgen, ik weet het niet
Eenzaamheid verscheurt het binnenste
de tijd lijkt iedere keer stil te staan
net als je opnieuw denkt te beginnen
wordt alles teruggedraaid, teniet gedaan
Daar zit je dan alleen op je kamer
wachtend tot je misschien weer naar buiten durft
wie gaat jouw bij de hand nemen, je overtuigen
dat je niet meer bang hoeft te zijn voor morgen
wie durft?
Eenzaamheid
Dit gedicht schreef ik zowel voor ouderen, jongeren, maar eigenlijk voor iedereen naar aanleiding van een eerder bericht uit de media dat de eenzaamheid onder ouderen ondanks dat ze volledig gevaccineerd zijn erg hoog is. Artsen trekken aan de bel en dat de ouderen onder ons niet meer naar buiten durven, omdat ze nog steeds bang zijn voor een besmetting en door die gedachtes vereenzamen ze nog meer. Ik vraag me ook af hoe hadden we het anders kunnen doen. Het begon al met de eenzaamheid in het begin van deze coronacrisis toen men de ouderen niet meer mocht bezoeken en dat we de ouderen moesten beschermen.
Maar waartegen precies? In ieder geval op het gebied van eenzaamheid is er denk ik toch te weinig aandacht aan besteed, ondanks alle initiatieven die er werden opgezet. Hadden we niet moeten beginnen met eerst de jongeren te vaccineren, want die zijn ook de dupe geworden vind ik van deze hele crisis. Om nog maar te zwijgen over de enorme eenzaamheid die er is onder de jongeren. Wie durft een andere koers te gaan varen dan dat er nu gevaren wordt? En kun je de koers nog wijzigen? Wie durft de koers te wijzigen? Waarom is de tweedeling niet alleen zo te merken in de media met hun berichten die daarvoor zorgen, maar waarom doen we dat elkaar aan? Is de tweedeling niet juist daardoor ontstaan door al die berichten. Wat hebben we daaraan? Eenzaamheid wordt door tweedeling ook alleen nog maar meer versterkt. Mensen gaan elkaar vermijden en denken "laat maar" en men stompt af. Moeten we niet juist nu in deze tijd elkaar vastpakken en tegen elkaar zeggen: "Ik hou van je!" Maar het antwoord, eerlijk gezegd.....
Ik weet het antwoord niet...sorry.
Ik weet het antwoord niet
Waarom is de vraag
Ik weet het niet
Als ik onrust in de gezichten zie
Wat kan ik zeggen, ik weet het niet
Ik zie de vragen in de ogen en verdriet
wat komt vandaag, wat komt er morgen
Is er een dag zonder zorgen, ik weet het niet
Eenzaamheid verscheurt het binnenste
de tijd lijkt iedere keer stil te staan
net als je opnieuw denkt te beginnen
wordt alles teruggedraaid, teniet gedaan
Daar zit je dan alleen op je kamer
wachtend tot je misschien weer naar buiten durft
wie gaat jouw bij de hand nemen, je overtuigen
dat je niet meer bang hoeft te zijn voor morgen
wie durft?
Eenzaamheid
Dit gedicht schreef ik zowel voor ouderen, jongeren, maar eigenlijk voor iedereen naar aanleiding van een eerder bericht uit de media dat de eenzaamheid onder ouderen ondanks dat ze volledig gevaccineerd zijn erg hoog is. Artsen trekken aan de bel en dat de ouderen onder ons niet meer naar buiten durven, omdat ze nog steeds bang zijn voor een besmetting en door die gedachtes vereenzamen ze nog meer. Ik vraag me ook af hoe hadden we het anders kunnen doen. Het begon al met de eenzaamheid in het begin van deze coronacrisis toen men de ouderen niet meer mocht bezoeken en dat we de ouderen moesten beschermen.
Maar waartegen precies? In ieder geval op het gebied van eenzaamheid is er denk ik toch te weinig aandacht aan besteed, ondanks alle initiatieven die er werden opgezet. Hadden we niet moeten beginnen met eerst de jongeren te vaccineren, want die zijn ook de dupe geworden vind ik van deze hele crisis. Om nog maar te zwijgen over de enorme eenzaamheid die er is onder de jongeren. Wie durft een andere koers te gaan varen dan dat er nu gevaren wordt? En kun je de koers nog wijzigen? Wie durft de koers te wijzigen? Waarom is de tweedeling niet alleen zo te merken in de media met hun berichten die daarvoor zorgen, maar waarom doen we dat elkaar aan? Is de tweedeling niet juist daardoor ontstaan door al die berichten. Wat hebben we daaraan? Eenzaamheid wordt door tweedeling ook alleen nog maar meer versterkt. Mensen gaan elkaar vermijden en denken "laat maar" en men stompt af. Moeten we niet juist nu in deze tijd elkaar vastpakken en tegen elkaar zeggen: "Ik hou van je!" Maar het antwoord, eerlijk gezegd.....
Ik weet het antwoord niet...sorry.