Bedenkingen

vrijdag 12 mei 2017

Naar aanleiding van een tv programma dat ik gisteren voor een 2 de keer zag wil ik even wat schrijven. Het gaat over Pro Deo advocaten en hun cliënten, 1 van de hoofdpersonages is een jonge man van 28, Kevin dacht ik. Kevin zit al bijna zijn hele volwassen leven in de gevangenis, afwisselend met tussendoor periodes van 'vrijheid'. De jonge man is verslaafd aan drugs en medicatie en pleegt hiervoor dikwijls diefstallen, om de verslaving te bekostigen. Ondanks alles is de rechter vaak ook mild en mag hij de gevangenis verlaten onder voorwaarden ( plascontrole, geen omgang met ex gedetineerden, werk zoeken, enz), maar daar wringt echter het schoentje, want hij kende nooit eerder een ' normale' stabiele leefomgeving en weet dus ook niet hoe dit nog maar trachten te bereiken. Hij heeft nooit de nodige tools ontvangen en kent ook enkel mensen in dezelfde situatie, geen ' normale' stabiele personen in zijn omgeving. Zijn jeugd verliep problematisch, of hoe hij het zelf heel nuchter verwoord: mijn wieg stond op de verkeerde plaats.
Ik ben net als Kevin, zijn verhaal doet me heel sterk aan mijn eigen situatie denken, met als enige verschil dat mijn verslavingen misschien iets milder zijn en ik niet in de gevangenis zit, de gevangenis zit in mijn hoofd.
Tot voor kort dacht ik dat ik ook normaal was, of toch kon zijn. Dat is stilaan beginnen veranderen. Ik voelde me misschien wel wat anders, maar had totaal geen idee waarom dat zo was. Ik voel(de) me vaak neerslachtig, eenzaam ook. Ik herinner me een moment waarop ik me echt heel alleen voelde. Ik was nog getrouwd, had 3 kindjes, 2 honden en familie om me heen en toch.. En ook al verliep mijn hele volwassen leven moeilijk, ik besefte dat niet. De ontnuchtering is dan ook groot nu dat besef er wel is. Pijnlijk ook, want net als Kevin stond ook mijn wieg op de verkeerde plaats en overleef ik, want leven, hoe doe je dat ? Ik heb wel ideeën hoe het zou kunnen zijn, ik weet ook wat goed en fout is, alleen voelt het alsof ik geen grip heb op mijn situatie, het voelt onmogelijk deze te veranderen, al is mijn wens sterk !
Kevin gaat al ruim 10 jaar gevangenis in, gevangenis uit. Ik ga al ruim 15 jaar ziekenhuis in en ziekenhuis weer uit, zonder dat er ooit al daadwerkelijk iets veranderd is. Dweilen met de kraan open komt hier wel van toepassing. Na een straf of opname kom je nog steeds ' hulpeloos' de maatschappij weer in, met veel goede intenties, voornemens, met het geloof dat het na een opname wel allemaal zal beter gaan. ( daar nog een verschil tussen Kevin en mij, tijdens een opname ben ik er telkens van overtuigd dat alles allemaal gaat gaan zoals ik het wil, had voorgenomen, deze wil of hoop heeft Kevin niet, of veel minder, denk ik en gaat hij telkens zonder hoop terug zijn omgeving in. Zo wou hij tijdens de laatste opnames niet voor de rechter verschijnen, wetende dat hij misschien weer onder voorwaarden zou vrijgesproken worden en terug bij af was. Nog liever in de cel dan terug te keren naar het leven waar geen hoop is op een betere toekomst, hoe erg diep is deze man wel niet geschonden .. Als ook de valse hoop doorzien wordt, wat dan ? Als je kijk realistisch is en pijnlijk is en je het allemaal niet meer zo weet ? Mijn hoofd gaat dan als een gek op zoek naar oplossingen ( enige mogelijke is ziekenhuis), maakt bedenkingen, afwegingen en overwegingen, maar geraakt steeds vast, want uit dat is niet de juiste oplossing. Van de uit onwetendheid zeer onpersoonlijke aanpak in een ziekenhuis gezwegen, stel ik me de vraag : ben ik ziek ? Nee, want ik denk te weten hoe het wel moet, hoe ik zo ongeveer zie en dat is erg veranderd tgo vroeger, ik wil geen kicks, ik hoef geen dure dingen, ik wil me gewoon wat beter voelen. Ja, want ik heb te weinig grip op mezelf en ben te laks om de veranderingen die ik wil, uit te voeren, ik kelder mezelf en dat is volgens mij niet echt normaal.. Het leven op zich voelt als een verplichting en daar wringt het toch, want door dat gevoel is al hetgeen ik graag zou bereiken een heel zware opgave en da's nie enkel een gedacht, da's ook een gevoel, want ik ben uitgeput. Tis nie da k hier nie wil zijn, denk ik, ma dit leven wil ik nimmer. Het slachtoffer dat ik waarschijnlijk nog in me draag zegt dat ik overleef, de kritische perfectionist vindt dat ik mijn broek aan 't verslijten ben, zoals vroeger op school, al besefte ik het toen niet.. Nu besef ik alles wel heel goed, al weet ik nie hoe objectief je je eigen leven kunt beoordelen, maar k vind het raar, soms verwarrend hoe realistisch en nuchter ik ben geworden, althans mijn kijk toch. En ik, ik wil gewoon leven en me gewoon wat goed voelen met of in dit leven. Dat ik niet schijn te weten wat ik moet doen en dit toch al een lange tijd maakt me moedeloos.