EMOtioneel

We hadden geluk en hebben een tafeltje aan de rand van het terras gevonden, precies aan de doorloop waar alle mensen langs moeten die net als ons een plekje op het overvolle Vrijthof willen veroveren. Ik ga voor een cola light, zoonlief wil een Juupke (Jupiler). Ehm, not gonna happen. Teleurgesteld bestelt hij na wat tegensputteren een Ice Tea.

Terwijl hij nonchalant aan zijn Ice Tea slurpt, kletsen we een beetje over koetjes en kalfjes. Of eigenlijk over playstationgames en mobieltjes (mijnheer voelt zich inmiddels wel oud genoeg voor een Iphone met onbeperkt mobiel internet). Toen we op het terras zaten kwamen er een paar jongeren langs. Gekleed in zwarte kleding, de haren zwart geverfd met hier en daar een gekleurde pluk erdoor. Piercings her en der en een overdaad aan make-up of theaterschmink, het verschil is moeilijk vast te stellen. “ Hey kijk “, zeg ik, “dat zijn nou gothics”. Verbaasd kijkt hij me aan: “waar kóm jij nou weer mee? Gothics? Dat heeft niks met God te maken hoor, dat zijn gewoon Emo’s!” . Enfin, er kwam dus een groep Emo’s aanlopen. Ik vroeg hem wat Emo’s zijn, en werd aangekeken alsof hij net uit een ei kroop en het liefste snel weer terug erin kroop.

Ik kreeg een duidelijke uitleg over Emo’s. Mijn zoon vindt zichzelf ook wel een Emo. Heeft zelfs één Emo-liedje op zijn telefoon staan. Of ik dat soms even wil luisteren en hij laat me á propos weten dat hij ook wel graag zwart haar met een smurfblauwe pluk zou willen hebben. Of we even naar de kapper kunnen nu we toch in de buurt zijn. Weer zo’n ”not gonna happen momentje”. Hij reageert verontwaardigd en vraagt me tot welke “subcultuur” ik hoorde toen ik nog jong was. Toen ik nog jong was?! Ik denk dat hij zich pas gaat realiseren hoe jong zijn moeder is als hij over een paar jaartjes ergens binnenloopt en “mama” achter de decks staat.

Tja, daar wordt me wat gevraagd. Ik heb het belangrijkste deel van mijn jeugd doorgebracht in de ‘90’s. Ik heb gehakt op Dj Paul Elstak, Charlie L. & Mental T. , de cha-cha-cha geleerd op platen van René Froger en Mariah Carey, mijzelf gekweld als ik luddevedu had met behulp van Leanne Rimes, Meatloaf en Celine Dion. Ik heb uren lang geprobeerd op een oude gitaar mee te spelen met Nirvana (Unplugged in New York), en aan mijn Duitse uitspraak gewerkt met de hulp van Matthias Reim (“Verdammt iech kan nog kein Deutsch). En als ik écht even genoeg van mijn ouders had dan ging er een CD van Metallica of Pearl Jam in mijn ghettoblaster. Het heeft wat jaren geduurd voordat ik erachter kwam dat dat beneden helemaal niet te horen was. Dat is net zoiets als weglopen en er na thuiskomst achter komen dat niemand je gemist heeft. Een grote teleurstellende vooral zinloze actie dus.