We zijn op de meest perfecte plek bovengekomen die je je maar kunt voorstellen. Bovendien, het uitzicht is adembenemend, het liefst zou ik hier blijven wachten en blijven genieten. Maar dat is niet slim, ik weet het, we moeten van het daglicht gebruik maken. En ik hoor het achter me natuurlijk ook hardop zeggen.
‘Nou vooruit, we kunnen hier geen uren blijven staan.’
‘Neenee…’
‘Kom op dan, uitpakken!’
‘Jaja…’
Ze voegt de daad bij het woord en ik sluit me daarbij aan. Uit de rugzakken halen we de stangen, die met een ingenieus kliksysteem in elkaar worden geschoven. Bij elke verbinding controleren we of deze voldoende gezekerd is. Het nylondoek wordt bevestigd, en ook dat wordt gecontroleerd. Zorgvuldig, maar snel. De zon zakt tot vlak bij de horizon, of liever, tot bijna achter de bergen aan de overzijde van het dal. Het zal niet lang duren voor de duisternis invalt en we moeten van het laatste restantje daglicht profiteren. Het zou anders ook te gevaarlijk worden. De riempjes en clipjes worden stevig vastgetrokken en natuurlijk gecontroleerd. Bij ons allebei, natuurlijk.
Het hart klopt me in de keel, ik voel de adrenaline al volop stromen.
‘Ga jij eerst?’
Het is eigenlijk geen vraag, het is een constatering, een routine zoals altijd. Ik knik.
Een korte aanloop en dan duik ik over de klif. Ik voel hoe mijn glider wordt omarmd en wordt gedragen door de lucht, nog warm van de zon. Het is een spannend moment, zoals altijd, en ik moet me haast dwingen om weer te beginnen met ademhalen. Spannend, bevrijdend, euforisch. Al cirkelend zweven we steeds lager over het dal. Genietend.
(c) 2018 Hans van Gemert
Foto zonsondergang: Pixabay
Foto glider: eigen werk
Word lid en beloon de maker en jezelf!
Like it
Applause
QR Code
