Judith Evelien is een jonge moeder van drie kinderen, die op vroege leeftijd haar moeder verloor door zelfdoding. Een daad die vooraf gegaan werd door een zware periode van depressies, en psychische kwetsbaarheid.
Ik heb Judith Evelien leren kennen via Yoors, een blog-site, waar ze regelmatig blogt: over haar moeder, maar zeker ook over andere zaken die haar bezig houden. Haar schrijfstijl hier is vlot, en regelmatig zetten haar blogs mij aan het denken. Ook schrijft zij over haar boek, en na ruim een jaar heb ik het boek gekocht, met het idee het te gaan lezen als ik tijd had. Hoe anders liep het. Het boek viel in mijn brievenbus, en riep vanaf iedere bladzijde: lees mij! Ik kan niet goed verklaren waarom ik dit zo voelde, maar ik heb het boek meegenomen naar mijn werk, en hier iedere vrije minuut benut om te lezen. Binnen 48 uur had ik het boek uit.
De snelheid waarmee ik het boek heb gelezen zegt iets over de schrijfstijl van de auteur: deze is vlot en leest makkelijk. Het onderwerp zelfdoding is beladen, ook wanneer je er zelf niet direct mee te maken hebt gehad. Judith weet echter in het boek helder te belichten wat er aan vooraf ging in het geval van haar moeder. Het boek vertelt het persoonlijke relaas van Judith, en de ingewikkelde band die zij met haar moeder onderhield. Een band die pijn deed, omdat haar moeder niet altijd kon bieden waar zij zo naar smachtte. Judith verteld over het verdriet dat dit haar deed, de boosheid die ermee gepaard ging, het onbegrip, maar ook de liefde die ze wél van haar moeder ontving, ondanks alle pijn en moeite.
Ik leefde mee met Judith van begin tot eind, en ook al weet ik dat haar moeder zal sterven, het moment dat ik las hoe Judith's vader haar vertelde dat haar moeder gestorven is, liepen de tranen over mijn wangen. Het kwam toch nog onverwacht, ook voor mij als lezer.
Judith EvelienHoe hard de zon ook mag schijnen, die fijne en warme stralen bereiken jou niet als je in de schaduw staat. Je kunt er dan alleen naar kijken en af en toe eens de warmte een beetje voelen
Het moment van overlijden is niet het eind van het boek. Op openhartige wijze weet Judith je mee te nemen in haar verwerking: de boosheid, het verdriet, het onbegrip, de rouw, maar zeker ook de liefde voor haar moeder komen aan bod, je leeft opnieuw mee. Mij raakte het boek meermalen, onder andere het moment dat Judith beschrijft hoe ze op een verjaardag zit, en niemand ook maar iets zegt of vraagt over haar moeder, en hoe het nu met háár gaat. Of het moment waarop een vriendin wél vraagt hoe het gaat, maar wanneer zij vertelt, het gesprek afkapt. Het gevoel "vraag dan niets" is zo voorstelbaar!
Wat mij opviel is de kwetsbaarheid waarin het boek geschreven is. Zolang Judith schrijft over haar moeder als in leven zijnde, spreekt ze over "mama", gaat het over de toekomst, dan spreekt ze over "mijn moeder". Een voelbaar verschil.
Het doel van dit boek is voor de auteur: iets meer toegankelijkheid creëren rondom zelfdoding en psychische kwetsbaarheid. Ik denk dat ze hierin uitstekend slaagt. Het boek is toegankelijk geschreven, en leest vlot. Het zet aan tot nadenken, in mijn geval ook tot dankbaarheid: je geestelijke gezondheid is minstens zo belangrijk als de lichamelijke, daar sta ik weer even extra bij stil.
Koppzorgen, Judith Evelien. 195 bladzijden, softcover.
Printed on demand, hou rekening met een iets langere levertijd.
Bestel het boek HIER (dan steun je de auteur het meest, je betaalt niets extra).
Behoefte aan hulp? Bel met 113 of kijk bijvoorbeeld op www.blijvendanders.nl
