Einde van een decennium, 2010-2019

De jaren 10 komen ten einde...

Een turbulent tijdperk, "Isn't it always".

Een periode barstensvol 'hot-topics', klimaat, vluchtelingen, fake news; althans de kreet is nieuw. Waarschijnlijk schiet juist het grootste en belangrijkste topic me nu niet te binnen, dat is altijd zo. "Hidden in plain sight", niet zien wat er vlak voor je neus is. Maar over het wereldse wil ik het nu hier niet hebben.

The decade of '©The Original Enrique'.

Voor mij persoonlijk is er veel gebeurd, de afgelopen tien jaar. En ook heb ik veel gedaan, het is me niet allemaal alleen maar overkomen natuurlijk.

Allereerst wil ik vermelden dat ik veel dierbaren heb verloren; vooral ooms en tantes maar ook mijn hondje Tiffy en mensen die wat verder van me afstonden. Maar niet minder belangrijk natuurlijk. Ook in de virtuele wereld. Miranda, zoals velen op Yoors, mis ik haar ook. Een woord van Dank en respect voor hen allen, bij deze.

Het is voor mij vooral een periode van ziekte geweest, helaas. Als het kon, zou ik de hele periode over hebben willen slaan. Maar zo werkt 't niet in het leven en en heeft me ook veel gebracht. Natuurlijk heb ik er van geleerd, ben ik gegroeid. Meer inzicht gekregen, meer levenservaring. Maar ook tien jaar ouder natuurlijk. Vaak mijmer ik over verstreken tijd. Mijn gevoelens daarover heb ik al eerder laten vertolken door niemand minder dan Paul Simon, in dit blog.

Waar ik nu vooral bij stil wil staan is de opkomst of geboorte, zo u wilt van © The Original Enrique. Dat ben ik óók. Ontstaan, nadat ik kennis had gemaakt met Yoors. Een (her)ontdekking van mijn creatieve/artistieke kant. Eigenlijk niet wetende dat het er (nog) zat. Als kind vond men dat ik goed kon dichten en mooie stripverhaaltjes maakte. Heel stiekem zat en zit dit er dus nog altijd, (destijds) wachtende om weer gevonden te worden. Begonnen als 'Enrique, blogs and more', via 'Klein' tot de naam die ik hier nu draag. E.e.a. is de laatste tijd in een stroomversnelling gekomen en heb nu zelfs een eigen website, iets waar ik gepast trots op ben.

Niet té lang piekeren...

Het is goed om even stil te staan bij wat is geweest, de balans op te maken. Maar veel belangrijker is het om vooruit te denken en -doen. Concrete toekomstplannen heb ik meestal niet. Het ontstaat, groeit of valt me opeens in. En daar vertrouw ik op. Ik vertrouw op mezelf, iets wat me vroeger vreemd was. Dus ga ik verder, hopelijk samen met jullie, verder met waar ik gebleven was.