Je mag het met mij niet hebben over: morgen. Morgen in de ruimste zin van het woord. Morgen maakt mij bang, wat er kan gebeuren, of ik onrecht tegenkom, iets waar ik absoluut niet tegen kan. Ik wil leven in het nu! Maar dat lukt mij niet. Het verleden haalt mij telkens in, en zo'n prettig verleden was dat niet. De toekomst komt als een onweerswolk op me af. En dan dat piekeren, altijd maar piekeren, waardoor ik dingen vergeet. Dus ik maak lijstjes, lijstjes en nog eens lijstjes. Jippie, ik kan iets wegstrepen... O,nee want dat komt straks weer terug, het moet maar even blijven staan. Dit kan ik wel wegstrepen, dat was eenmalig en is nu klaar. Maar er komen weer 3 andere dingen bij op. Wat zal ik gaan doen, ik moet iets doen, nuttig zijn. Maar ik ben zo moe. ik heb niks en ik kan niks en niemand begrijpt me echt. Nu maar mijn medicijnen, ze helpen nauwelijks meer hoor, maar om afkickverschijnselen te voorkomen. ik ben moe, en moet gaan slapen, een uurtje maar, dat komt heel precies. Wat een leven, waar heb ik dat aan verdiend... O, pas op! Ik mag niet klagen... Dat snap ik wel hoor, iedereen heeft zijn/haar problemen. Maar mijn dromen waren als kind zo groot. Zo groot! En nu is alles 1 grote desillusie...