Het Kaboutervrouwtje, mijn tante Joke dus...

Het was natuurlijk al een sprookje uit 1001 nacht. De voortuin volgepropt met wandelgrage kabouters.

Weer eens in Brabant vroeg ik aan tante Kelly, ome Jos en mijn moeder of we naar ome Jaap en tante Joke, het kaboutervrouwtje gingen. Liever ga ik er niet alleen heen, omdat tante Joke een niet al te gastvrij iemand is. Wel voor de kabouters maar niet voor (aangetrouwde) familie. Tante Joke bewaakt daar de tent.

Maar goed, ik had haar al lang niet meer gezien, misschien wel al 15 jaar niet. En laat tante Joke nu een kleine 20 jaar ouder zijn dan ome Jaap, zou ze nu 89 jaar zijn. Maar ik was benieuwd of ze nu nog zo lenig was als 15 jaar geleden. Toen deed ze nog aan paaldansen. Maar goed, ik dwaal af. Vooral wou ik weten hoe het met ome Jaap ging, een prachtig mens, wél gastvrij en geen kapsones.

Ome Jos wou niet mee, dus we gingen met z'n drieën met mijn auto omdat tante Joke die niet kent. Want als ze wist of zag dat we kwamen, zou ze gegarandeerd de deur niet open doen. Er stond geen auto op de oprit en aangezien het een vrij smalle en doodlopende straat betreft, (Om de hordes toeristen in touringcars te weren) reed ik m'n auto op hun oprit. Dan kon ik makkelijker keren én dan kon 't Kaboutervrouwtje ons niet zien uitstappen. Terwijl ik met m'n mobiel de kabouters wou fotograferen, klopte tante Kelly aan de poort. De oude vrouw deed open en mijn missie om foto's te maken mislukte daardoor. Ze liet direct weten dat het helemaal niet goed uitkwam en dat we maar weer moesten gaan. "Kom maar een andere keer", aldus de Kaboutermevrouw. De poort ging dicht en wij richting auto. Maar toen kwam ome Jaap aangereden...

Hieronder het vervolg!