Het was zo druk... Maar ja, het is hier altijd hollen of stilstaan. Een gulden middenweg is er nooit.
Jo is druk bezig een machine om te bouwen en dit is zwaar werk. Maar Jo is wel wat gewend. Hij is groot en lomp sterk. Maar helaas ook niet de slimste en wat onhandig. Alles moet met bruut geweld; een 'domme kracht' zou je kunnen zeggen. Zo, nog een paar moeren eraf en de kop kon er voor weg. Dit zijn grote machines, extruders genaamd, voor o.a. het vervaardigen van P.V.C. buizen. Ze zijn vaak loeiheet, want de kunststof moet wel zacht worden natuurlijk. De moer ging niet los. Dan maar met m'n hele gewicht op de sleutel hangen, dan gaat ie wel, dacht Jo. En dat was ook zo. Heel plotseling schoot 'ie los en Jo viel met zijn onderarm op de kokendhete machine. Hij was wel wat pijn gewend, maar dit deed toch even verrekte zeer.

Gelukkig hebben ze daar BHV'ers én EHBO-ers. Maar ook een mislukte ploegchef, Hein.
De man kan geen mensen indelen, weet niet wat iedereen doet, kan niet organiseren, plant mensen dubbel in en loopt als een jachtopziener rond, met nog net geen geweer. Hij wil alles klaar hebben, echt alles. Meer dan dat je mogelijkerwijs van iemand zou kunnen vragen. Ja, mensen zijn niet perfect zou je kunnen zeggen.
Maar daar ga je al. Eigenlijk heb ik niks menselijks aan de man kunnen ontdekken.

Inmiddels waren de collega's er ook die gediplomeerd waren voor dus de BHV en EHBO.
Goed dat ze er zijn hoor, maar het creëert ook een soort van schijnveiligheid. Misschien is het elders beter, maar hier was het niet meer dan een veredelde hobbyclub.
En ze gingen aan de gang, met doeken en zwachtels en een soort gel, die speciaal was bedoeld voor kleine brandwonden. Dus niet voor een derde graads verbranding aan de onderkant van een gehele onderarm.

Het clubje ging naar de koffie, ik zat er intussen ook. Maar Hein kwam binnen, zoals hij altijd deed als er mensen aan de koffie zaten. We hadden officieel geen recht op een koffiepauze, maar het werd gedoogd. En toch kreeg je er vaak commentaar op. Dat was dus ook het achterlijke van dit bedrijf, dat er nooit iets echt goed geregeld was. Jo, keek de hele tijd naar het verband met zijn kiezen op elkaar. Zijn hele gebit was zichtbaar eigenlijk, maar z'n ogen niet. Het was echt niet moeilijk om te kunnen zien dat de man pijn had.

"Jo, als jij zo klaar bent met lijn 24 ombouwen, mag je wel beginnen met lijn 21 op te starten", aldus Hein.
Toen kreeg ik toch heel erg het idee dat ik me er mee moest gaan bemoeien en zei: "Als er eerst eens iemand met Jo naar de huisartsenpost gaat, is dat geen goed idee?" De andere collega's knikten instemmend en mompelden wat. De blik van Hein had ik maar wat ontweken, maar ik voelde zijn ogen op me branden van kwaadheid. Johan van de BHV stond op en nam Jo mee, eindelijk! Dit had binnen 5 minuten al moeten gebeuren! Of eerst koelen met lauw water 10 minuten! Zelf was ik ook gewond. De 2 brandplekjes aan de zijkant van mijn gezicht, door de blik van de ploegchef...