Eenzaam en alleen.

Een jongen op een klein eiland, ver weg op zee.
Nee, geen eiland in de zon.
Hij is eenzaam en alleen, alleen in een huisje,
toch nog gemaakt van steen en her en der,
een stukje beton.

Hij kon niet meer mee, met de maatschappij.
De mensen, de massa, ellende, het kon er niet meer bij.
Kon niet mee, met de moderne tijd.
En ondanks alles, had hij toch geen spijt.
Geen spullen, geen luxe, geen bezit,
alleen een foto van z'n moeder naast een kandelaar.
De kaars brand enkel 's avonds, als hij bid.

Wel veel groen, natuur en overal zee.
Afgesloten van alles en iedereen.
Maar heel ver weg, een moeder die daag'lijks weent.
Wachtend, dag en nacht, bij de telefoon.
Hopend op een berichtje van haar enige zoon.
Dat belletje zal nooit komen...
Zij kan er enkel maar van dromen...
Hoe erg voor een moeder, die het zo goed meent.


© 29-10-2017 Enriqué, blogs and more

Eenzaam en alleen