Regelmatig troffen onze blikken elkaar... Je flonkerende donkere ogen hadden iets magisch...
Je lieve glimlach...
De vonk die misschien ik alleen telkens voelde, maar dat denk ik niet...
Er was meer, veel meer... Je moet het gevoeld hebben...
Die knuffel, die omhelzing, er was iets wat jij niet kan ontkennen,
daar was de energie te krachtig voor...
Buiten in de sneeuw, in de kou, die plotseling verdween...
Iedereen zag ons staan maar dat deed er niet toe...
Alles verbleekte om ons heen...
Maar je hebt je verzet, jij liet mij niet toe...
Het enige wat ik nog heb, is die mooie herinnering...
Die heb jij ook, daarom eindigen geen van deze zinnen met een punt...
Want er komt een vervolg...
Voor jou en mij...

© 04-10-2017 Enriqué, blogs and more

Onbereikbare liefde Poëzie