Zo'n 8 jaar geleden is het. (Daarbij kun je 'geleden' héél letterlijk nemen.)
In Brabant was ik, bij m'n moeder. En ik zat midden in mijn tweede depressie.
Op een avond, het was rotweer, kreeg ik de behoefte om naar het Maria-kapelletje te lopen, waar er redelijk wat van zijn in het zuiden des land. "Met dit weer?!" vroeg mijn moeder. "Ja, daar heb ik nu behoefte aan", zei ik. Mijn hondje, Tiffy deed ik aan de riem, destijds had ik een West-Highland White Terriër, en ging naar buiten. Het regende dus, het waaide behoorlijk en ik voelde niet de behoefte om een paraplu mee te nemen. Ach, eigenlijk interesseerde ik me nergens meer voor...
We kwamen op de markt en het was nóg harder gaan regenen. De mensen in het café waar ik langs liep dachten waarschijnlijk dat ik gek was. Misschien was dat ergens ook wel zo...
Maar het boeide me niet. M'n hondje ook nat van de regen, zij kon er wel tegen, zoals het een echte terriër betaamd. Zelf was ik natuurlijk ook zeiknat. Op een gegeven moment liep ik de bebouwde kom uit en zag in de verte het kapelletje staan. Eenmaal aangekomen deed ik 50 cent in het offerblok en stak een kaarsje aan en ging ik zitten op het houten bankje in het Kapelletje, voor Maria haar aangezicht. Nooit keek ik haar aan, uit respect juist, zo van 'wie ben ik nou helemaal'. Dan keek ik naar beneden en deed een gebed.
Vervolgens stond ik op, maakte een lichte buiging naar Moeder Maria en ging naar buiten.
De wind was gaan liggen en het regende niet meer. Na 15 of 20 minuten was ik weer bij het huis van mijn moeder. Eenmaal binnen deed ik m'n jas uit en merkte dat 'ie droog was. Mijn haren, broek, schoenen, ja zelfs mijn schoenveters waren kurkdroog. Tiffy heb ik afgedroogd want zij was zeiknat. Dat was voor mij een teken.
Shortened address for this post
Warning: This gets refreshed every hour!
QR Code
This is the unique QR code for this post.
Tip: Download your QR code with the button below or print it. Share it however you want with your friends and connections!
