Het idee voor deze bijdrage in de schrijfuitdaging van Hans van Gemert is mij aangereikt door FrutselenindeMarge. Het is zeg maar mijn reactie op haar ‘Door het vuur voor jou.
Brandoefening in therapietijd
Ergens in de jaren ’90 van de vorige eeuw verbleef ik 9 maanden in een psychotherapeutische gemeenschap. Op zich doet de setting er niet echt toe, maar ik vind het in dit geval toch passend om het hier te noemen.
Als cliënten zaten we in tweepersoonskamers. De bedoeling was vooral om een heleboel over jezelf te leren en als mens sterker uit deze levensfase te komen. Een fase vol depressiviteit, traumaverwerking en socialiseren.
Zoals overal waar meer mensen gedurende langere tijd continu op elkaars lip zitten, was ook hier van tijd tot tijd een (geplande) #brandoefening nodig. Compleet met daadwerkelijke inzet van de vaak toch vrijwillige korpsmedewerkers van de brandweer.
Brand pal voor onze kamerdeur
Mijn kamergenoot en ik wisten dat de oefening er was. Maar we wisten niet precies wanneer die zou beginnen en wat er zou gebeuren. Dus bleven wij - conform de instructies - op onze kamer wachten. We zouden op een gegeven moment toch moeten merken, dat er brand was. Dat was tenminste onze gedachtegang.
Op een gegeven moment zagen we door het raam een aantal andere cliënten op het grasveld buiten lopen. Zou de oefening dan al begonnen zijn? En wat moesten wij nu doen?
Wij hadden geen idee dat - zoals achteraf bleek - de vuurhaard zich pal voor onze kamerdeur bevond. Daarom bleven we rustig op onze kamer. (Voor de goede orde, het raam kon - uit veiligheidsoverwegingen en ter voorkoming van vluchtgedrag van de cliënten - absoluut niet open.)
De onzekerheid maakte het een enerverende, nooit te vergeten ervaring. Een ervaring die prima bruikbaar was in het bespreekbaar maken en het verwerken van traumatische ervaringen. Zo wil ik het althans positief uit (blijven) leggen.
Brandweer komt ons bevrijden
Na enige tijd werd ons duidelijk dat we onze kamer snel moesten verlaten. De #brandweer kwam ons te hulp, kwam ons bevrijden. Daarbij moesten we (uiteraard) zo laag mogelijk bij de grond blijven. Kruipend door de rook zochten we onze weg naar buiten.
Het was zo donker dat ik geen hand voor ogen kon zien. Op de tast zocht ik naar een lichtknopje. In gedachten in elk geval. Maar ik wist me veilig in de nabijheid van een kundig brandweerman.
Even later stonden wij - als laatsten van de groep - buiten. Ik heb uitgebreid geventileerd dat er iets mis was met het geluid van het brandalarm. Wij hadden immers helemaal niets gehoord. Voor hetzelfde geld hadden we toevallig onze kamerdeur geopend en waren we rechtstreeks de vlammen in gewandeld. Daar moet je echt niet aan denken!
Conclusie van de brandoefening
Conclusie van de brandoefening
De conclusie van deze brandoefening was, dat er nog wel het een en ander te verbeteren was. De veiligheid van de aanwezige mensen moest beter worden gewaarborgd.
Later heb ik nog wel eens wat (al dan niet geplande) brandoefeningen meegemaakt. Ook daar liet de uitvoering eigenlijk steevast te wensen over.
Daarom denk ik, dat de waarde van regelmatige brandoefeningen groot kan zijn. Zowel voor de brandweer, als voor de organisatie en de daarbij betrokken mensen. Immers, het vuur kan veel sneller om zich heen grijpen dan je lief is.
Maar het begint denk ik met goede - lees uitmuntende - blusapparatuur en een duidelijk vluchtplan.
Andere verhalen van Flying Eagle
Andere verhalen van Flying Eagle
Andere verhalen van de hand van Flying Eagle zijn te vinden in de Collectie Verhalen.
By the way, de eerste afbeelding hierboven is het schilderij 'Depressief' van Karin Roddeman. Dit kwam ik op Facebook tegen.
