Na onlangs een bijdrage over 'Eenzaamheid en Kerst' te hebben geplaatst, is het vandaag tijd voor een heus #kerstverhaal . Een verhaal, geschreven n.a.v. mijn periode in een psychotherapeutische gemeenschap. Persoonlijk getint, met daarbij toch ook een heleboel fictie.

Kerstmis op mijn manier

Het is op een koude decemberavond dat ik in de trein naar Haarlem stap. Ik heb mijn wollen sjaal voor mijn mond. Mijn handen zijn verkleumd en ik denk aan de kou die ik vroeger thuis zo vaak voelde. De kerstkaart die ik vanmiddag van mijn ouders kreeg was ontroerend. Ik voel nog de warmte van binnen, maar nog veel meer voel ik de enorme pijn van wat ik al die jaren heb gemist.

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

ElisabethsMagazine
Wat een mooi verhaal. En ontroerend ook. Ik voelde de eenzaamheid. 
Reply
Flying Eagle
Die was er ook van tijd tot tijd wel, lekkerereceptenvoor2 ... 
Reply
The Original Enrique
Een mooi en ontroerend verhaal! Idd luisteren we vaak niet maar geven dat beetje losgeld. Maar niet per definitie het niet willen luisteren denk ik maar er onvoldoende bij stil staan. Misschien ook wel wat angst of valse schaamte.
Reply
Flying Eagle
Daar zit wat in, 'Klein'.Dank je wel.
Reply
More replies (1)
Hans van Gemert
Mooie kerstgedachte, geniet van de dagen samen!
Reply
johan_jongedijk
alvast fijne feestdagen dan
Reply
Ben
Toch goede Kerstdagen.
Reply