Een smurfige wandeling

Ik wandel graag in een heemtuin in een park bij mij in de buurt.
De bloemen aldaar trekken veel insecten en die trekken mij weer aan als een reusachtige magneet.
Bijna huppelend smurf ik van bloem naar bloem. Volg mij op mijn ontdekkingstocht...

Vrijwel direct zie ik een klein geaderd witje. Dat is alvast een goed begin.

De zomerbloeier blauwe knoop valt tijdens de bloei op met zijn halfronde bloemhoofdje met blauwe bloemetjes.

Aandachtig bestudeer ik een blinde bij die op een van de hoofdjes balanceert.

Verder op mijn pad schuifelt een rode wegslak voorbij.

Dan zie ik een hommel voorbij vliegen. Of toch niet?

Het is een hommelachtig behaarde zweefvlieg oftewel een hommelbijvlieg.

Ze onderscheiden zich van hommels door de korte antennen.
De mannetjes zijn meestal geheel rossig behaard, terwijl de vrouwtjes meestal een witte kontbeharing hebben.

Ik loop verder en ontdek een nieuwe schat tussen het gras.

Er wordt wel eens gezegd dat een witte veer een engelenteken is.
Ik las ergens: "Het vinden van een wit veertje wordt beschouwd als een signaal van hoop, liefde en bescherming. Je kan erop vertrouwen dat je het juiste pad volgt, als je het zelf maar gelooft."
Daar wil ik graag in geloven. Mijn voeten en mijn aandacht brengen mij in ieder geval heel veel natuurschoon.

Ik loop weer terug en dan sta ik ineens stil. Enkele meters voor mij zit een gehakkelde aurelia.

Heel rustig op een blad.

Ik verroer me niet, bang om het magische moment te verstoren.
Maar dan vliegt ze toch op om een moment later en een struik verder haar vleugels te tonen.

Ik krijg welgeteld drie seconden om van haar schoonheid te genieten voordat ze weer ergens anders neerstrijkt.

En dan verdwijnt ze net zo snel als ze gekomen is.

Ik maak snel een nieuwe ronde in de hoop haar weer terug te zien.
In de tussentijd maak ik nog een foto van een kunstig gevormd blad.