Naturefreak

‘Hé, hoe scholft het ermee?’De eenzame aalscholver, die tot dat moment een heerlijk meditatief moment had, antwoordt verward: ‘Hè, wat zeg je?’‘Hoe het ermee scholft.’‘Hoe wat ermee scholft?’ zegt de aalscholver stomverbaast. Sloom draait hij zijn kop opzij en ziet een reiger naar hem staan kijken.‘Dat vraag ik jou dus,’ zegt de reiger.‘Ik snap niet wat je bedoelt.’‘Heb je nog wat aal gescholft?’‘Er zit hier geen aal,’ zegt de aalscholver.‘Dat is bepaald geen feest,’ zegt de reiger.‘Hoezo?’‘Dat is toch wat je het liefste doet?’‘Wat?’‘Aal scholven, natuurlijk. Wat zou je hier anders staan te doen?’‘Hou je me nou voor de gek?’‘Je bent toch een aalscholver?’ De aalscholver vestigt zijn aandacht weer op het water terwijl de woorden van de reiger nog lang nagolven in zijn verwarde brein. * Zie ook de 140-woorden-uitdaging van FrutselindeMarge. Bij het schrijven van dit stukje liet ik me inspireren door het volgende gedicht van Kees Stip:Aalscholvers denken allemaal:‘Kun je nog scholven, scholf dan aal.’Doch door de golven diep bedolvenwil weinig aal zich laten scholven.Zo scholft zo’n beest zich uit de naadterwijl het woord niet eens bestaat.

Naturefreak

Nadat ik afgelopen zondag mijn oma had verrast met haar eigen kinderboek (Mijn oma kan alles!) bezocht ik de tropische vlinderjungle Vlinders aan de Vliet in Leidschendam. De volgende tropische vlindersoorten zijn er o.a. te spotten: Blauwe Morpho, Passiebloemvlinders, Atlasvlinder, Vogelvlinders, Pages en Uilvlinders. Als vlinderliefhebber hoefde ik me dus niet te vervelen. Een impressie van de foto's die ik er maakte: De rups van de Atlas-vlinder Naast het vlindergedeelte waren er ook enkele reptielen present. De meest opvallende waren twee breedvoorhoofdkrokodillen, genaamd Ali en Krokkie. Dit tweetal woont samen met een stelletje schildpadden in een soort aquarium. Gaat dat wel samen, zou je denken? Tijdens het voeren waren enkele schildpadden zo brutaal om het eten onder de neus van een van de krokodillen weg te roven. En als je denkt dat je alles hebt gezien blijken krokodillen zelfs een banaan niet af te slaan... Hier wacht Ali op een smakelijk kippetje. Dit is vlak na het moment dat de schildpadden er met de buit vandoor gaan (op de achtergrond). Na deze mooi close-up dook de teleurgestelde krokodil naar de bodem en liet zich niet meer zien. Krokkie daarentegen wacht rustig af tot de verzorgers zijn fruithapje komen brengen. Hij laat het ‘m goed smaken! Kortom, Vlinders aan de Vliet is een leuke bestemming voor een paar uurtjes vermaak.

Naturefreak

Zeg schat, hoelang gaat dat nog duren? Ik heb zo'n honger! Het spijt me liefje. Ik kan die kikkers niet zien door al dat kroos... Het is echt een ramp, een grote ramp. Ze zouden dat akelige spul moeten afschaffen!

Naturefreak

Bijna had ik je gemist, maar je driftig klapperende vleugels tussen het gras hebben je verraden. Wat verderop weet een soortgenoot mijn aandacht te trekken. Gehurkt kan ik heel dichtbij komen en geef je mij de gelegenheid om jouw mooie vleugels te bewonderen. Een kwartier later duik je opnieuw op en krijg ik de gelegenheid om diep in je reebruine ogen te kijken.

Naturefreak

Is dat even schrikken als zo’n enge gluurder zijn neus tegen het raam drukt...

Naturefreak

schrijven is vrij en vult vele eenzame uren onder een dodelijke stilte is het slechts wachten op de klok slaat de ramen onverlicht het dagboek en de ogen dicht* Het is vandaag 75 jaar geleden (4 augustus 1944) dat Anne Frank en zeven andere onderduikers werden ontdekt in het Achterhuis, gearresteerd en weggevoerd.

Naturefreak

Een bijzondere ontdekking (3) Lees meer De volgende dag is Kaya de eerste die wakker wordt. Ze rekt zich lekker uit en gaat dan op zoek naar wat te eten. Haastig zoekt ze het ontbijt bij elkaar en wanneer Joep en Juno hun ogen opslaan, staat het eten al klaar. ‘Geweldig!’ roept Juno uit. ‘Ontbijt op bed.’ Hij valt dan ook meteen aan. Ook Joep slaat zijn hongerige klauwen in het eten en Kaya kijkt genietend toe. Ze vindt het heerlijk om voor anderen te zorgen. Dat geeft haar zo’n goed gevoel. Als het eten op is, gaan ze weer op pad. Ze zoeken rond de grote heuvel, kijken achter elke boom of struik en lopen verder. Dan komen ze bij een grote rivier. ‘Wat doen we nu?’ vraagt Kaya. ‘Ik ben nog nooit zo ver van huis geweest.’ ‘Ik weet het ook niet,’ zegt Juno. ‘Toch kan het zo maar zijn dat de moeder van Joep aan de andere kant van de rivier woont.’ ‘Hoe komt het ei dan zover weg?’ vraagt Kaya. ‘Misschien was het ei gepikt door een roofvogel en heeft die het daarna laten vallen.’ ‘Mama, mama,’ laat Joep van zich horen. ‘Goed, dan proberen we aan de overkant te komen,’ zegt Kaya. ‘Heb jij een idee?’ De eekhoorn kijkt naar de snel stromende rivier en zegt dan: ‘Zwemmen gaat niet lukken. We moeten een vlot bouwen en dan naar de overkant varen.’ Terwijl de baby schildpad toekijkt, verzamelen Kaya en Juno zoveel mogelijk hout. De kleine takken vlechten ze aan elkaar vast met lange grassprieten. Ook halen ze hars van stammen om er mos tussen te plakken. Het mos moet er voor zorgen dat het vlot waterdicht blijft. Na een half uurtje werken is het vaartuig klaar. ‘Zullen we dan maar?’ stelt Kaya zachtjes voor. Juno zucht diep. Hij spreekt zichzelf moed in en duwt het vlot in het water. ‘Allemaal aan boord,’ roept hij. Kaya gaat op het wankelende vlot zitten met Joep op haar schoot. Als laatste springt Juno erbij. Hij heeft een stuk schors bij zich om mee te roeien. De stroming van de rivier is sterk. Het vlot wordt meteen meegenomen door het snel stromende water. Juno roeit wat hij kan, maar het is niet genoeg. Het vlot springt alle kanten op en ze kunnen zich nauwelijks vasthouden. ‘Dit gaat niet goed!’ gilt Kaya angstig. Juno heeft het roeien opgegeven en drukt zich plat op het vlot. Met zijn beide pootjes klemt hij zich stevig vast. Joep heeft zich verstopt. Hij is in zijn schild gedoken en komt er voorlopig niet meer uit. Dan begint het vlot ook nog eens te zinken. Het water komt tussen de kieren opzetten en het mos laat steeds meer los. ‘We moeten terug, we moeten terug,’ schreeuwt Juno. ‘Hoe dan?’ schreeuwt Kaya. ‘Kijk eens wat daar in het water ligt,’ wijst de eekhoorn. Kaya kijkt en ziet een omgevallen boom in de rivier liggen. ‘Jaaa!’ gilt ze, ‘daar moeten we op springen.’ Juno pakt Joep stevig vast en als het vlot langs de boom schampt, springt hij erop. Kaya springt er meteen achteraan. Voorzichtig schuifelen ze over de boomstam terug en als ze weer met beide poten in het gras staan, slaken ze een zucht van verlichting. ‘Dat doe ik nooit meer,’ zegt Kaya heel beslist. ‘Hier nog één,’ proest Juno. ‘Moet je mijn mooie staart eens zien: helemaal doorweekt. En mijn vacht zit vol klitten.’ Joep steekt zijn kop naar buiten, ziet Kaya naar hem kijken en zegt: ‘Mama.’ ‘Hoor je dat?’ zegt Kaya tegen Juno. ‘Ik denk dat wij het samen prima kunnen redden.’ ‘Weet je dat zeker?’ vraagt Juno nog eens, maar hij weet het antwoord al. Kaya kijkt liefdevol naar de baby schildpad en zegt dan: ‘Het is misschien een beetje raar, een schildpad met een konijn als moeder, maar ik denk dat het wel goed zal komen. Niet waar, Joep?’ Joep laat een brede glimlach zien en kwispelt met zijn staartje. ‘En natuurlijk mag ome Juno ook af en toe komen helpen,’ knipoogt Kaya. ‘Nou als je mij maar niet meer ’s nachts wakker maakt,’ bromt Juno. ‘We zien wel. Ga je mee Joep?’ ‘Mama!’ En daar lopen ze dan in ganzenpas: mama Kaya en baby Joep.   Schrijfuitdaging juli 2019 Lees meer

Naturefreak

Een bijzondere ontdekking (2) Lees meer En daar gaat het avontuurlijke drietal op weg. Met een slakkengangetje trekken ze door het bos. Het baby schildpadje is nog niet zo snel als de andere twee. Ook moet hij vaker rusten want hij is nog niet zo sterk. Na een uur lopen blijft de eekhoorn plotseling stokstijf staan. Hij houdt zijn kop schuin en luistert heel diep. ‘Wat is er, wat is er?’ fluistert Kaya. ‘Ik hoorde gerommel,’ zegt Juno. ‘Diep gerommel alsof het zo gaat onweren.’ ‘Oh, bedoel je dat?’ zegt Kaya opgelucht. ‘Dat is mijn maag.’ ‘Wat is er dan met je maag?’ ‘Die is leeg,’ zegt het konijntje treurig. ‘Waarom zeg je dat dan niet eerder?’ moppert Juno. ‘Ik wilde gewoon opschieten en de moeder van de baby schildpad vinden. Trouwens, we hebben nog geen naam voor hem.’ Kaya kijkt naar het schildpadje dat dromerig terugkijkt. ‘Wat dacht je van Joep? Is dat geen mooie naam voor een schildpad?’ ‘Mama mama,’ is het antwoord. ‘Nee, Joep,’ corrigeert Kaya hem. ‘Mamamamamamamama!’ Juno trappelt ongeduldig met zijn poten op de grond. ‘Houden jullie nou op? We staan hier kostbare tijd te verdoen.’ ‘Ach, doe niet zo flauw,’ zegt Kaya. ‘Je bent gewoon jaloers dat ik zo’n lief vriendje heb. Nietwaar Joep?’ ‘Mama, mama,’ roept de schildpad weer. Zijn kleine staart draait opgewonden in het rond. ‘Is hij niet geweldig,’ jubelt Kaya. ‘Ik heb altijd al een huisdier willen hebben.’ ‘Kaya, dat is geen huisdier, maar een baby schildpad die haar moeder kwijt is.’ ‘Zeur toch niet zo. Ga je mee Joep? Dan gaan we lekker eten zoeken en onze maagjes vullen tot ze helemaal vol zijn.’ Kaya huppelt door de struiken op zoek naar lekkere knollen en kruiden en Joep hobbelt uitgelaten achter haar aan. Om de paar meter stoppen ze even, graven wat in de grond, delen de buit en snuffelen dan weer verder. Juno staat met zijn pootjes over elkaar te wachten. En daar heeft hij een grote hekel aan. ‘Mjam, mjam, dat was lekker,’ smikkelt Kaya. ‘Weet je zeker dat je niet mee eet met ons?’ ‘Ja, dat weet ik zeker. Ik heb al gegeten. Gaan jullie nou mee of niet?’ ‘Oké, we gaan al. Dat was smullen hè?’ zegt ze tegen Joep waarop de schildpad zijn tong uitsteekt en zijn kop af likt. Ze lopen verder tot ze bij een grote heuvel komen. Ze besluiten de heuvel te beklimmen omdat het te lang duurt om er omheen te lopen. Alleen is Joep nog niet sterk genoeg om alleen naar boven te klimmen. Dus besluiten Kaya en Juno om de schildpad om de beurt te dragen. En dat valt niet mee. Het is al bijna avond als het drietal eindelijk boven komt. ‘Poeh poeh,’ zucht Juno. ‘Dat was een zware tocht.’ ‘Zeg dat wel,’ hijgt Kaya. ‘Ik heb geen poot meer om op te staan.’ De eekhoorn laat zich op de grond vallen en zegt: ‘Laten we hier maar overnachten, dan kunnen we morgen weer fris op weg. Wat zeg je daarvan?’ Daar kan Kaya zich helemaal in vinden. Ze bouwen een nestje voor Joep en Kaya gaat er naast liggen. Zo houden ze elkaar warm tijdens de nacht. Ook Juno besluit om er bij te liggen in plaats van hoog in de boom. Ze zeggen elkaar welterusten en het duurt niet lang voordat ze alledrie in slaap vallen. Een bijzondere ontdekking (4) Lees meer Schrijfuitdaging juli 2019 Lees meer

Naturefreak

Een bijzondere ontdekking Lees meer Het is ochtend, de zon duikt op uit de schaduwen en Kaya zit nog steeds met het ei. Oh, wat is ze moe. Ze is de hele nacht opgebleven en kan bijna niet meer op haar pootjes staan. Ze kijkt slaperig naar het ei en klopt er voorzichtig op. Heel zachtjes: tik, tik, tik. Er klinkt gerommel, maar niet uit het ei. Het komt uit Kaya’s maag. Wat heeft ze een honger! Toch durft ze het ei niet alleen te laten. Misschien moet ik het zelf uitbroeden, denkt ze. Weet je wat? Ik ga er gewoon op zitten. Dan blijft het ei lekker warm. Daar zit Kaya dan. Een konijn die een ei uitbroedt. Is dat niet gek? Voor andere konijnen misschien wel, maar niet voor Kaya. Ze doet wel meer rare dingen. ‘Tok, tok,’ klinkt er plots uit het ei. Daar schrikt Kaya van. Zou het ei uitkomen? Meteen hoort ze het ei kraken. Er verschijnt een barst en nog één en voor Kaya het weet zit er een gat in het ei. Ze buigt een stukje dichterbij en op dat moment schiet er een pootje door het gat naar buiten. Kaya hupt snel achter een boom en wacht af wat er gaat gebeuren. Het duurt niet lang voordat de jonge bewoner van het ei zich helemaal laat zien. Een klein baby schildpadje glipt naar buiten en kijkt hulpeloos in het rond. ‘Aaaah, wat lief,’ zegt Kaya. Ze loopt zachtjes naar de kleine schildpad toe. De schildpad kijkt verwachtingsvol naar Kaya en zegt dan luid en duidelijk: ‘Mama!’ Daar moet Kaya om lachen. ‘Ik ben jouw mama niet,’ fluistert ze hem toe. ‘Mama, mama, mama,’ zegt de schildpad weer. Het beestje kruipt naar Kaya toe en slaat zijn pootjes om haar heen. ‘Agossie, wat lief,’ zucht Kaya. ‘Wat moet ik nou doen?’ Ze kan maar één ding bedenken en dus gaat ze weer op zoek naar Juno. ‘Ga je mee?’ roept ze naar de schildpad en haar nieuwe vriendje hobbelt langzaam achter Kaya aan. Ze hoeven niet lang te zoeken. Al gauw horen ze het smakelijke geknabbel van een eekhoorn in de bomen. ‘Hallo Juno!’ roept Kaya naar boven. Er klinkt wat geritsel en dan verschijnt de roodbruine kop van de eekhoorn. ‘Goedemorgen Kaya,’ zegt Juno smullend. ‘Eet je een paar eikels mee? Ik heb er meer dan genoeg.’ ‘Straks misschien,’ glimlacht Kaya. ‘Kom je eerst even naar beneden, er is hier iemand die graag kennis met je wilt maken.’ ‘Goed hoor, ik kom eraan.’ En Juno springt van tak tot tak en dan met een sierlijke boog op de grond. ‘Hier ben ik al,’ zegt hij vrolijk. ‘Wie heb je daar meegebracht?’ ‘Mama, mama,’ roept de schildpad weer. ‘Sssst,’ zegt Kaya. ‘Dat is een schildpad!’ klinkt het verrast. ‘Waar heb je dat arme beestje vandaan gehaald?’ vraagt Juno. ‘Die komt uit het ei. Ik heb het zelf uitgebroed,’ zegt Kaya trots. ‘Het is niet waar,’ zegt de eekhoorn ongelovig. ‘Echt. Het is echt waar,’ knikt Kaya heftig. ‘Is hij niet lief?’ Ze aait de schildpad over zijn kleine schild. ‘Mama, mama,’ klinkt er enthousiast. ‘Dat is niet goed hoor,’ zegt Juno hoofdschuddend. ‘Hij denkt dat jij zijn mama bent.’ ‘Ja, dat is het probleem,’ zegt Kaya. ‘Wat moet ik doen?’ ‘Zijn echte moeder zoeken natuurlijk!’ roept de eekhoorn uit. ‘Wil je mij helpen, Juno? Ik kan het niet alleen. Alsjeblieft?’ ‘Nou, goed dan,’ zegt de eekhoorn. ‘Laten we meteen gaan.’ Een bijzondere ontdekking (3) Lees meer Schrijfuitdaging juli 2019 Lees meer

Naturefreak

Snoezig en klein, vrolijk en fijn. Ze heet Kaya, het konijn. En wat kan ze toch beweeglijk zijn. Daar is ze, kijk daar tussen die bomen, dansend in het maanlicht. Ziet ze er niet fantastisch uit? Dat wipneusje, die donzige, warme, witte vacht en dat speelse zwiepstaartje. Een genot om naar te kijken, toch? Het is op een rustige zondagavond dat Kaya een bijzondere ontdekking doet. Het is bijna stil in het bos en eigenlijk horen konijntjes nu lekker in hun bedje te liggen. Maar Kaya niet. Die doet graag dingen andersom, zoals ondersteboven water drinken of een hol graven in de lucht. En dromen kan ook heel goed. Kaya ligt op haar rug en kijkt naar de wolken. Witte warrige spinsels spelen met haar gedachten. Ik zie, ik zie… ‘Wat moooooooooi,’ zegt Kaya dromerig. ‘Ik zie een olifant op een been. En daar loopt een struisvogel met een lange neus en ook zie ik twee bosuilen op een fiets.’ Ze staat op en wandelt verder. Er is zoveel moois te zien als het nacht is. Zo bewondert ze de schitterende spinnenwebben die in het maanlicht net op knipogende sterren lijken. Dan struikelt Kaya over iets hards. Ze krabbelt op en kijkt naar het ding dat half tussen de struiken ligt verborgen. ‘Wat is dat nou?’ mompelt ze zacht. Ze bukt en probeert het voorwerp van de grond te pakken. ‘Oei, dat is zwaar.’ Ze rolt het uit de struiken en bewondert het van alle kanten. Na een lang en nauwkeurig onderzoek kan ze maar één ding vaststellen: ze heeft een ei gevonden. Maar wat voor ei en van wie? Dit kan ze niet alleen oplossen, daar heeft ze hulp bij nodig. Kaya gaat meteen op zoek naar haar vriend Juno, de eekhoorn. Bij Juno’s vaste slaapboom tikt ze twee keer op de stam. ‘Juno!’ roept ze luidkeels naar boven. ‘Ben je wakker?’ Er klinkt wat gerommel in de boom en dan verschijnen er twee slaperige ogen tussen de bladeren. ‘Wie is dat?’ klinkt er zachtjes. ‘Ik ben het, Kaya. Ik heb je hulp nodig.’ ‘Maar het is midden in de nacht,’ antwoordt Juno. ‘Hoor jij niet in je bed te liggen? Het is trouwens heel gevaarlijk voor konijnen om je zo laat nog te vertonen.’ ‘Toe nou,’ zeurt Kaya. ‘Kom nou kijken wat ik heb gevonden. Het is fantastisch en bijzonder en geweldig en nog veel meer.’ De eekhoorn is nu wel een beetje nieuwsgierig geworden. Hij klimt zijn nest uit, laat zich van de stam naar beneden glijden en komt bij Kaya staan. ‘Nou, waar is het?’ zegt hij ongeduldig. ‘Niet hier,’ fluistert Kaya. ‘Volg mij.’ En ze huppelt er snel vandoor. De eekhoorn springt haar achterna.   ‘Nou, wat denk je er van?’ vraagt Kaya als ze haar vondst laat zien. ‘Het is een ei,’ zegt Juno. ‘Natuurlijk is het ei,’ zegt Kaya. ‘Maar wat voor ei?’ ‘Tja, dat is een goede vraag,’ zegt de eekhoorn nadenkend. Ik heb mijn hele leven nog nooit zo’n ei gezien.’ ‘Daar heb ik niks aan.’ Kaya zucht. ‘Wat moet ik nou doen?’ ‘Lekker naar bed gaan en je niet met vreemde eieren bezig houden,’ zegt Juno. Hij wipt er vandoor en laat Kaya achter met het grote ei. Twijfelend kijkt het konijntje de eekhoorn na. Wat moet ik nu doen, denkt ze. Ik kan dat ei toch niet zomaar alleen laten? Straks komt er een vos die het wil stelen? Zo blijft ze de hele nacht bij het ei zitten en denken en dromen en zuchten. Een bijzondere ontdekking (2) Lees meer Schrijfuitdaging juli 2019 Lees meer