Ik merk dat mijn potje geduld leger wordt. Niemand die er nog last van heeft, dat is dan het positieve nieuws maar ik merk wel dat ik met steeds meer en vaker mijn schraper uit de kast moet halen om onder in het potje te komen. Enige tijd geleden schreef ik een blog waarin ik de verwachting uitsprak dat mensen in deze coronatijd lessen gaan leren maar ook dat ik verwachtte dat ikzelf een les zou gaan leren. Dit is wat ik schreef: "Maar ook ik ga een les leren. Ik ben namelijk graag alleen. Ik houd van stilte en geen mensen om me heen. Ja, ik snap dat mensen het vreemd vinden dat ik dan voor een groot gezin ben gegaan maar ik besta uit heel veel kanten en een kant is dat ik het dus heerlijk vind om alleen te zijn. Ik denk dat als die kinderen er niet waren gekomen ik een prima kluizenaar zou zijn geweest. Ik kan dus ook genieten van de uurtjes dat iedereen er even niet is. In die tijd klus ik dan, poets ik, regel ik de dingen die geregeld moeten worden en als de kinderen dan weer binnen druppelen dan ben ik er ook voor ze. Ooit ontstaan toen ze klein waren maar dat is in mijn systeem blijven zitten. Zo ben ik van nature ook een chaoot al noem ik het liever extreem flexibel en met elk kind dat erbij kwam heb ik de structuur gecultiveerd maar diep van binnen......... chaoot (oh nee, flexibel was het). Ik zal nu moeten leren om met mijn vele kanten te dealen zonder momentjes van alleen zijn. Ik vind dat best wel een uitdaging en ik ben er dankbaar voor dat de kinderen weten dat ik dit heb. Al vinden zij het ook wel komisch geloof ik en het zou me niet verbazen als zij weddenschappen hebben afgesloten hoe lang ik het ga trekken. Zonder corona zou ik deze kans niet krijgen om dit bij te leren." Nu moet ik bekennen dat ik hoewel nog steeds dankbaar, ik momentjes heb gehad de afgelopen weken waarin ik snakte naar het alleen zijn maar al met al gaat het nog best wel goed. Ik heb het onder controle zeg maar.

Ik sloot die blog af met: "Ik zie dus wel degelijk kansen voor deze tijd van onzekerheden, angst en onduidelijkheid. Ik probeer het klein te houden nu, dicht bij mezelf. Ik denk dat we ook niet anders kunnen want we moeten bij andere mensen uit de buurt blijven. Lieve mensen, weet dat ik aan jullie denk. En ik hoop dat iedereen de kans grijpt om even terug naar zichzelf te gaan zodat we straks weer in een soort van vernieuwde versie naar buiten kunnen treden en iedereen kunnen omarmen. We are the world en we need to heal the world. En ik denk dat als we de wereld willen veranderen we bij onszelf moeten beginnen." Ik moet eerlijk bekennen dat toen ik dat schreef ik echt oprecht dacht dat mensen naar binnen zouden keren en zouden gaan kijken naar zichzelf, gebruikmakend van enige zelfkennis en alle min- en pluspunten op een rijtje zouden gaan zetten en oprecht aan zichzelf zouden gaan werken. Ik dacht werkelijk dat mensen voor de eigen deur zouden gaan vegen en zichzelf zouden gaan verbeteren zodat ze straks naar buiten zouden treden met een verbeterde vernieuwde versie van zichzelf. Maar hemeltjelief!

Nu we bijna 3 maanden verder zijn denk ik dat ik behoorlijk naïef was in die veronderstelling. En schiet mij de opmerking van de kassamedewerkster te binnen die ik eind maart/april vroeg of het nu niet fijner werken was voor haar nu er nog maar 15 mensen gelijktijdig in de winkel mochten zijn? Haar antwoord was: "Het is wel rustiger in de winkel inderdaad maar doe mij maar de drukte". Verbaasd vroeg ik waarom zij dat zei en zij vervolgde met: "Toen het druk was in de winkel waren de klanten vriendelijker. Nu zijn veel klanten echt agressief". Ik dacht toen dat dit misschien kwam omdat de maatregelen net ingegaan waren en mensen nog moesten wennen aan de situatie. Inmiddels zijn we weer wat weekjes verder en denk ik oprecht dat dit er niks mee te maken heeft.

Het lijkt wel alsof er nu 2 soorten mensen zijn. De aardige mensen en de niet-aardige mensen. En die twee worden nu door deze crisis uitvergroot. Het is of wit of zwart en het lijkt wel alsof het grijsvlak verdwenen is. Konden mensen blijkbaar voor de coronamaatregelen nog doen alsof ze aardig waren nu lijken ze dat niet meer te kunnen opbrengen. En vielen voor de coronacrisis de aardige mensen misschien niet altijd op nu treden zij naar voren of naar buiten ( hoe je het ook wilt zien). En ik schrik daar van. En ik merk dat ik met moeite krijg om mijn geduld te bewaren met de niet-aardige mensen. Konden mensen voorheen onaardig zijn op een nog enigszins acceptabele manier nu lijken ze zonder rem door het leven te gaan. "We doen het samen" is blijkbaar niet bij deze mensen binnen gekomen.

Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat zij zo geworden zijn. Komt het omdat het sociale netwerk weggevallen is en deze mensen dus niet meer de schijn hoeven op te houden? Komt het door het thuiswerken waardoor ze hun "macht" of arrogantie nu niet op de werkplek kwijt kunnen waardoor ze die dus nu vrijelijk over de rest van het gepeupel uitstrooien? Zijn zij zo verwend dat zij niet kunnen dealen met zichzelf en met de beperkingen die ze nu opgelegd krijgen? Ook de andere kant wordt nu zichtbaarder vind ik. Mensen die altijd al aardig waren en klaar stonden voor anderen worden vallen nu op. Het gekke is dat deze mensen dat altijd in de luwte van de storm deden, zonder daarvoor aandacht te vragen en ik vind het fijn dat deze mensen nu zichtbaarder worden en nu de waardering krijgen die zij verdienen. Ik vind de verschillen erg groot worden tussen mensen en ik merk dat ik geen zin heb om geduld op te brengen voor de eerste groep.