Al sinds een hele lange tijd word ik een beetje moe van wat er speelt in Nederland. Wij zijn een land geworden met mensen zonder eelt op de ziel. Wij zeuren zonder te handelen al lijkt dat nu wel te veranderen met de stakingen in het onderwijs, de zorg en in de landbouw. En ik juich de stakingen toe. Het ergste vind ik nog dat mensen niet meer weten waar ze nou over praten. Ze roepen maar wat. En zolang het maar genoeg drama bevat en een soort van bewijzen dan slikken we het met z'n allen. Want we zijn toch zo empathisch met z'n allen. Nederland het land dat druipt van de empathie, van het begrip voor elkaar maar dan niet heus. We voelen ons allemaal zo #gekwetst , och och och. Wat hebben we het toch zwaar met z'n allen en zolang we maar bezig zijn met dit soort zaken hoeven we ons niet bezig te houden met zaken die er echt toe doen.

Van de week las ik een stukje van Vala van den Bomen dat te lezen is op Saarmagazine. Ik moet bekennen dat ik geen idee heb wie zij is of wat zij precies doet. Maar uit het stukje dat ik las begreep ik dat zij columniste is maar waar zij zoal over schrijft dat zou ik niet weten maar het stuk in Saarmagazine vond ik een verademing. Ik had het zelf kunnen schrijven want het is precies wat ik ook regelmatig denk.

Lieve mensen, jullie zijn niet gekwetst jullie zijn gewoon zeikerds!