GEVANGEN IN GEVOEL
Wij hebben gevoelens, en drukken dit uit in emoties. Om jezelf en de wereld te begrijpen is zicht en grip hebben op je gevoelens een rijkdom. Een rijkdom die we als kind aangeboden mogen/moeten krijgen. Onze emotionele gezondheid zeg maar. Kinderen 'zijn' nog zo hun gevoel, en een betrouwbare meelevende volwassene die zich wil verbinden met het gevoel van het kind, is zo belangrijk. Zo kan een kind 'terug gespiegeld' krijgen....wat er in zichzelf afspeelt. Krijgt het 'terug gesproken' wat het voelt en leert het gevoelens her en erkennen er woorden aan geven en er mee omgaan. Anders leert het 'sprakeloos' staan en zich geen 'raad' weten met de gevoelens. Zal et leven een 'overkomen' kunnen zijn in plaats van er in (be)leven.
Kinderen (en volwassenen ) hebben zowel ruimte nodig als grenzen. Zo leren ze ook zich tussen de uitersten in hun gevoelswereld bewegen. Er op af te stemmen, ze te uiten. In verbinding te blijven met zichzelf én de buitenwereld. Kunnen ze zich kenbaar maken, hebben ze stem en hart voor hun én andermans gevoel. Als gevoelens 'veilig' voor je zijn kun je ook die ander meer open tegemoet treden, delen en verbindingen aangaan. Kun je de verbindingen blijven (be)houden ...ook in de meer moeilijke/lastige gevoelens. Verbinding met jezelf en in verbinding met die ander. Of kun je de grens aangeven van je eigen 'contactbereidheid', noden, wensen en /of behoeften.
Wij mensen zijn sociale wezens, hebben contact in meer of mindere mate 'nodig' voor gezondheid en welzijn. Kinderen zeker, en ze zijn ook nog een afhankelijk van de 'ouderen'. De volwassenen kan door de knieën gaan (Letterlijk en figuurlijk) het kind hierin willen ontmoeten en er begrip voor op te brengen. Het kind kan die stap (nog) niet naar 'boven'....de volwassenen maken. Daar waar ze er (nood)gedwongen wel naar moeten 'klimmen'.... geeft het vaak een probleem. Pleasegedrag, angst voor afwijzing en verlies van liefde enz. Een kind zal die rol op zich nemen, daar waar er geen 'volwassenen' daadwerkelijk om hem heen is dit te willen/kunnen begeleiden en het kind in de eigen kracht te zetten of te begeleiden dat gevoelens er mogen zijn en het kind 'er te doet'.
En ja, dan mag het 'grote kind' later als volwassenen gaan zoeken naar de eigen identiteit, de eigen wensen, noden en behoefte. Iets wat het nooit heeft gezien /ken en /of heeft gemogen. Soms vele ge/verbroken relaties, niet zelden 'schadelijke' verder. Of men wil alle controle houden, heeft niks en niemand (meer) nodig , kan alles zelf en alleen. Per definitie lastig als je relateert met anderen. Dan is kunnen 'afstemmen' op die ander wel wenselijk. Vaak een ontkenning van de dieper liggende behoefte eraan. Deze pijn te groot te kunnen/willen of durven voelen. Cadeautjes kunnen heel leuk zijn, maar als gevoelens in 'cadeaupapier' verpakt worden, omdat men bepaalde gevoelens uit de weg gaat/niet kent. Bewust of onbewust weet niemand waar men echt aan toe is. En dus ook niet wat je werkelijke wensen, noden en behoefte zijn.
Gevoelens hebben bestaansrecht, kinderen hebben hierin bestaansrecht. en wij als ouderen het 'recht' hen en hun gevoelswereld tot 'recht' te laten komen. Dat geef evenwichtige toekomstige volwassenen.
Niet langer gevangen in hun (oude) gevoel(ens)
Mary-José Knuvelder
