Mijn gevoel achterna gaan.

Ken je dat? Dat je van baan naar baan gaat maar steeds na een jaar of wat toch het idee krijgt dat het nu nét niet datgene is wat je eigenlijk wil doen.

Ik heb mijn opleiding gedaan in de bloemen. Altijd gezegt dat ik de bloemenzaak van mijn ouders zou overnemen. Totdat ik daar na 9 jaar achter kwam dat ondernemen op die manier niet voor mij zou werken.

Dus nog 5 jaar in een andere bloemenwinkel gewerkt totdat ik dacht dat carrière maken wel wat voor mij was.

2 banen verder wist ik het zeker; dat is dus niks voor mij. Al dat gestress voor een paar honderd euro meer en gezeik over 0.001 % meer winst.

Weer 2 banen verder met veel minder stress en meer balans tussen privé en werk, kreeg ik weer de kriebels. Wat is dat toch? Dat gevoel dat er iets ontbreekt? Waarom af en toe dat opgesloten gevoel en die zucht van verlichting als de zon op mijn huid schijnt als ik dat pand verlaat.

Als een paar weken geleden de vaste chauffeur vakantie heeft, en ik wat ritjes mag doen, valt het kwartje. Met mijn raam open, de wind door mijn haar en de zon op mijn huid weet ik wat ik mis.

Ik ben een natuurmens, die contact nodig heeft met Moeder Aarde. Opgesloten in een bedrijfspand of kantoor maakt mij ongelukkig.

Hoe vaak kwam ik niet tot rust als ik na het werk de moestuin nog even inging. Vaak blootsvoets groente en fruit oogstte en in gedachte Moeder Aarde bedankte voor haar rijkdom.

Dus op mijn 45e toch maar weer mijn CV online gezet. Met de simpele toelichting: "ik wil weer mijn groene hart en vingers laten spreken"

Gevolg: per 1 oktober ga ik aan de gang als boomkweker. Na een testdag op een veld nabij Amerongen, met de zon op mijn huid, en de zwaluwen boven mijn hoofd, wist ik dat mijn gevoel goed was.

Hoe vaak laten we ons niet leiden door angst, prestige, status of geld?

Geeft ons dat echt geluk? Of geeft ons gevoel, als we daar meer naar luisteren, dat geluk?

Wat denk jij?