Je zou wel denken is dat nodig om te delen met ons op yoors op überhaupt met andere.
Ik heb me erg geschaamd voor het feit dat ik therapie heb geaccepteerd. Ook bij mij heeft een 1 jaar geduurd voor dat ik me er over heen gezet het en het heb geaccepteerd voor mezelf om het te doen. Nadat andere al vele malen gezegd hadden het te doen en dat het beer voor me zou zijn na de gebeurtenissen van de afgelopen 8 jaar. Me vaders een hersenbloeding gehad, nadat ik me moeder 8 jaar geleden al verloren ben en de ruzies met de nieuwe vriendin van me vader, op mezelf gaan wonen.

Na de dood van me moeder was dat voor ons een schrok en ook totaal onverwacht. Na een jaar vond me vader het geluk in een nieuwe vriendin. Erg blij voor hem want hij is pas 50. Me zus en ik zouden ooit het huis uit gaan en dan zijn hele leven alleen moeten zitten gun je hem niet.
Het was niet zo zeer zij maar de nieuwe situatie waar ik heel erg aan moesten wennen. Steeds vaker kwam ze en begon ze ook deel uit te maken van ons nieuwe leven. Voor haar is het ook niet makkelijk gewest met het verdriet wat we hadden. Ik kon het gewoon niet of wilde het gewoon niet ik miste me moeder teveel en dan ineens iemand ander op haar plek. Zij wilde niet de nieuwe moeder worden en ik wist dat gebeurd ook niet maar toch ga je op dingen letten. Vroeger deden we dit nu zo, mama zei dit of deed dit zo, en dat gebeurd nu anders.

Ik kon het allemaal wel alleen ik moest sterk zijn naar andere toe. En therapie voelde als falen en een moment van zwakte. Nadat ik vaak alles oppropte moeilijke stoelgang gehad en een keer zover dat ik een maagzweer heb gehad. Toen de dokter ook zei dit komt niet omdat je ziek ben of iets maar het komt door jezelf. Je maakt je teveel druk, stress en propt alles op en daardoor heb je zo buikpijn. Ik zo eigenwijs dat sik was dacht je klets maar raak maar is lichamelijk en niet geestelijk ik ben NIET GEK hoor. Na een jaar te lopen sukkelen en dat de dokter ook gezegd had het het niet is goed zou zijn om is met de POH-arts (praktijk ondersteunend huisarts) de huisarts voor de geest zeg maar te gaan praten.

Uiteindelijk heb ik dat gedaan en nog lang niet alles is opgelost maar sommige dingen kan ik iets sneller los laten. ik heb nog een weg te gaan maar ik ga dat wel lukken nu.

Ik ben gewoon alleen gegaan niemand hoef het te weten en is bij je huisarts (vergoed als doktersconsult). mocht het te moeilijk zijn voor hen dan kunnen zij je doorverwijzen naar een psychiater. Ze kunnen je daar bij helpen ook. Dit is iets laagdrempeliger voor de meeste mensen alleen moet je wel weten dan het er is en dat het kan.

Ik heb nu 1 juni weer gesprek over de onzekerheid die ik heb. mijn vader, goede vriendin en zus hebben opgeschreven hoe ze mij zien als persoon. Dat gaan we bespreken en moet mij helpen om beter zelfbeeld van mij zelf te krijgen.

Denk aub niet dat je gek bent of zwak of dat je gefaald hebt als je denkt dat je therapie nodig hebt. Vraag een gesprek aan bij de POH-arts bij jouw eigen dokter. Het kan je echt helpen als is het maar op sommige vlakke. Blijven malen en piekeren kan je geest en je lichaam kapot maken.
Ik hoop dat als er mensen zijn die het herkennen toch de stap durven te nemen.
Vragen mag je altijd een berichtje sturen.

Therapie ben ikgek