Ik weet niet of je de Belgische politiek een beetje op de voet volgt, ik hoop van niet want vrolijk wordt ge daar niet van.
Zoals je misschien weet hebben wij zes regeringen: De federale, de Vlaamse, de Waalse, de Brusselse die van de Nederlandstalige gemeenschap en die van de Franstalige gemeenschap.
En dan waren we nog de Duitstalige gemeenschap vergeten. Maar daar hebben ze een mouw aan gepast. Surrealisme is mooi, maar we moeten ernstig blijven.
Zes regeringen, dat zijn zes ministers-presidenten, ministers, staatssecretarissen, kabinetten, enz.
Stel je voor: Ik zeg maar wat: Een pandemietje, met zes ministers van volksgezondheid van verschillende politieke gezindten, die samen moeten beslissen.
De zwaarwichtigste van de zes, ( Maggie De Block ,250kg) besliste vlak voor de uitbraak om onze strategische voorraad van 60 miljoen mondmaskers te vernietigen. Oeps foutje.
Dan maar vlug de Chinees gebeld voor nieuwe. Bleek bij aankomst dat de lading niet voldeed aan de Belgische normen. Antwoord van de Chinees: "Foelllt, ge kllijgt geen maskells meell."
Tenzij we het tienvoudige betalen en dan was het nog niet zeker wanneer ze konden geleverd worden, want ondertussen wilde gans de wereld mondmaskers.
Daarom dat onze zes ministers in koor en uit volle borst (denk Maggie de Block) zongen van: "Mondmaskers zijn in België totaal zinloos!"
Nu, 10.000 doden later, zijn mondmaskers nuttig, noodzakelijk en verplicht. Voortschrijdend inzicht noemen ze het.
De sprookjesregering...
Lang, lang geleden (bijna 500 dagen) gingen de Belgen ter verkiezing. Vlaanderen stemde massaal rechts, Wallonië massaal links.
In een normale democratie zou zoiets vlug beklonken zijn; de twee winnaars van de verkiezingen tevens de grootste partijen van het land vormen een regering.
Hier niet. Hier klitten de verliezers samen en vormen de zeven kleinste partijen een regering. Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Het zal lang duren.
Neen, wacht. Ik begin opnieuw: België bestaat niet. Dit tochtgat aan de Noordzee is misvormd uit twee totaal verschillende landen met ongeveer in het midden het hartinfarct Brussel.
Heel lang, lang geleden, 1830, kegelden de Brusselaars de Hollanders buiten. Dat is tenminste wat in onze geschiedenisboekjes staat. Ik denk dat de nuchtere Hollanders er stiekem vanonder gemuisd zijn omdat ze hoorndol werden van die gekke Brusselaars. "De Stomme van Portici", wie gelooft dat sprookje nu nog?
Wij onafhankelijk dus.
In het noorden het Nederlandstalige Vlaanderen, bezuiden de taalgrens het Franstalige Wallonië. En ja nog een klein stukje Duitstalig België, destijds afgepakt van 'Den Duits' maar dat vergeten we gemakshalve.
Van de Nederlandstalige Brusselaars ( ja die bestaan) werd verwacht dat ze voor Vlaanderen zouden kiezen en de Franstalige Brusselaars voor Wallonië. Maar die weigeren dat hooghartig en zeggen: "Wijlen zen Broekselairs".
Brussel de hoofdstad van Europa, het centrum van de NAVO, de navel van de wereld dus. Zei ik al dat hier het surrealisme is ontstaan?
Eigenlijk is Brussel de Koninklijke familie met haar gevolg, maar daarover later meer.
Nu, waarom kunnen de twee grootste partijen van dit Koninkrijk niet door dezelfde deur?
Waarom kiest de Vlaamse meerderheid voor de NVA van Bart De Wever, die Vlaanderen onafhankelijk wilt en waarom kiest Wallonië voor de socialisten van Paul Magnette die Vlaanderen niet willen lossen?
Simpel: Vlaanderen zorgt voor 70% van de belastinginkomsten en Wallonië zorgt voor 70% van de belastinguitgaven; iemand moet het doen.
En dat zou nog niet zo erg zijn als onze centen de arme Walen ten goede kwam, maar dat is allerminst het geval. De fortuinen verdwijnen in de bodemloze belastingparadijzen van het grootkapitaal.
Over het grootkapitaal gesproken: Sinds gisteren hebben we er een Koninklijke Hoogheid bij. Hip, Hip, Hoera! Prinses Delphine.
Niet dat onze Flup en Mathilleke er stiekem, terwijl iedereen naar de regeringsonderhandelingen keek, er een spruit hebben bij gekweekt. Neen, zo doet men dat in een normale dynastie.
Hier gaan we weer:
Heel, heel lang geleden, zo'n vijf decennia, had onze oude koning Albert een verhouding met een Belgische gravin. Noblesse oblige, ze werd zwanger.
Ja we hebben nog steeds twee koningen en twee koninginnen en toen Fabiola nog leefde zelf drie tegelijk en allemaal krijgen ze een dotatie waar de arme Trump jaloers op is.
Maar. Onzen Albert heeft zijn dochter nooit erkend. Dat mocht niet van zijn vrouw, ons Paola. Dat zij er ook talrijke minnaars op na hield doet niet ter zake.
Eén van haar ex-minnaars, de Belgisch Italiaanse zanger Adamo heeft er zelfs een liedje over geschreven: 'Dolce Paola' een hitsingle in de jaren zestig. Google is mijn getuigen.
Delphine, even koppig als haar vader, liet het hier niet bij en dagvaardde de oude koning voor de rechtbank.
Die weigerde zijn koninklijk DNA of te staan, in beroep en hoger beroep tot hij een dwangsom aan zijn been kreeg. Omdat hij zijn centen liever zag dan zijn zaad heeft hij dan toch toegestemd DNA af te staan.
Resultaat: De de rechtbank heeft beslist dat Delphine zich nu 'Prinses Delphine van Saksen-Coburg' mag noemen. Wat zoveel wilt zeggen als: Delphine van de Scheefneuker, eigenlijk.
Wij terug naar de verkiezingen (nog steeds het enige land waar het verplicht is) met als voorspelbaar gevolg: Nog extreem rechtser in Vlaanderen en extreem linkser in Wallonië.
Op naar een nieuw lengterecord regeringsvorming. Waar een klein land groot in kan zijn.
Leve België, Vive la Belgique, Leben Belgiën!
Foto's: Pixabay
Nodig vriend uit
DM
