Wat doet u het liefst op een luie zondag?
Waar kunt u zich zo in verliezen dat de klok reeds uren verder is als u zich beseft dat er ook een wereld om u heen is?
Verliest u zich in uw partner, of in die persoon waar u van droomt? Of liever in werk, hobby, eten of de mensen om u heen?
Heeft u eigenlijk wel tijd om zich te verliezen of zit uw luie zondag volgepropt met verplichtingen waar u van meent er niet onderuit te kunnen?
Haar handen waren zo zacht. Zachter nog dan ik me had voorgesteld en de mijne masseerden teder de hare.
De kamer was gevuld met geuren van de dampende kruidenmelange en warme was, waarin wikkels lagen te wachten tot ik ze uit hun hete gevangenis zou bevrijden. Iets waar ik zolang mogelijk mee wou wachten, want dat zou het einde betekenen van de behandeling. Maar ik mocht geen argwaan wekken, dus strekte ik uiteindelijk mijn arm toch maar uit naar de eerste wikkel en deed deze langzaam om haar pols en hand.
Tussen neus en lippen door vertelde ik dat ik deze behandeling dagelijks zou moeten herhalen, tenminste de komende zeven dagen. Vier dagen waren genoeg geweest, maar deze momenten waren de enige mogelijkheid die ik had haar in alle openheid aan te kunnen raken. Daar moest ik dan toch het meeste van maken had ik mezelf voorgehouden.
Gedurende de ochtenden van de daarop volgende dagen leek de tijd stil te staan, terwijl de momenten met Krya als een op hol geslagen paard aan me voorbij galoppeerde. We spraken over de meest eenvoudige zaken, maar net zo makkelijk over de opvoeding van Sion en haar relatie met de Sikh.
Ik vertelde haar over mijn stam en de wereld van verschil tussen mijn leven en het hare. Ik sprak over de band die we hadden met de natuur en met elkaar. Een band die in ons dorp heilig was. Geen mens was eenzaam of bleef onverzorgd achter, niemand dacht in bezit. De veestapel en de tuinbouw was van ons alle, geen mens had er meer recht op dan de ander.
“Maar diegene die op het land werken dan?” Had ze gevraagd.
Ik vertelde haar dat die maar al te graag delen wat ze hebben. Waarom ook niet zij vullen zo de magen van hun vrienden en de vrienden van hun vrienden. Daarentegen zij krijgen toch vlees van hen die de kudden hoede. Ze krijgen hun kleding zonder ooit een dag zonder te hoeven. De ongeschreven wet is dat we elkaar verzorgen, opdat wanneer het nodig is wij zelf ook verzorgd worden. Natuurlijk zijn er twisten, niet iedereen ligt elkaar. Maar persoonlijke zaken zullen nooit invloed hebben op de hulp die we elkaar bieden om overleven op een prettige manier mogelijk te maken.
“Maar wie heeft dan de leiding, aan wie zijn jullie trouw?”
Ik moest lachen; “Niemand heeft de leiding zoals uw man leiding heeft. Belangrijke zaken worden voorgelegd aan de raad van ouderen, haar voorzitter is de dorpsoudste, zolang deze bij zinnen is. Zij overleggen en horen de betrokkenen. Dan brengen zij een oordeel, dit oordeel is geen verplichting. Zij is de accumulatie van vele jaren levenswijsheid, maar dat wil niet zeggen dat zij juist is.
Wij kennen geen bezit, zoals deze stad dat kent, dus twisten kennen we ook niet over dergelijke zaken. Man en vrouw zijn vrij te kiezen, dus slechts wanneer beide partijen elkaar liefhebben zal er sprake zijn van samensmelting. Dit sluit twisten van het hart grotendeels uit. Wie zich in de ogen van de raad misdragen heeft, zaken gedaan heeft van bijvoorbeeld gewelddadige aard, zal hier door de gehele stam op aangesproken worden. Hiermee brengt de persoon schaamte over zichzelf op een dusdanige manier, afhangend van het gebeurde feit natuurlijk, dat de kans groot is dat niemand nog met hem of haar zal spreken.
We zullen mensen slechts in onvoorstelbare gevallen mensen verbannen, ik ken het enkel uit overleveringen. Onze samenleving is zo klein dat weinigen het riskeren. Daarnaast is de kennis van de wereld om ons heen miniem, waar zou je heen moeten als je niet meer welkom bent.
Door de hulp aan elkaar zijn we zo sterk met elkaar verbonden dat onze verantwoordelijkheid zorg te dragen voor allen die deel uit maken van het geheel voor bijna een ieder zoveel zwaarder weegt dan eigen wensen. Daarnaast biedt de stam juist door deze structuur aan iedereen de mogelijkheid zichzelf te ontplooien.
Het is niet zo dat werk het enige is dat vervulling brengt. Aangezien we niet werken om overvloed te creëren, maar slechts om te voldoen in ons levensonderhoud bezit iedereen tijd om zijn of haar leven te vullen met zaken die hem of haar plezier geven. Zo vervullen wij ons zowel met zelfrespect, als met liefde, als met vermaak. Het is een zeer prettig leven, vergelijkbare met het uwe in zijn beschermdheid, of in haar afzondering. Waarschijnlijk zelfs vergelijkbaar in een bepaalde vorm van eenzaamheid doordat wij als stam zo geïsoleerd zijn.
Wij leven in vrede, de natuur biedt ons alles wat wij nodig hebben. Luxe als u hier heeft, is ons echter volledig onbekend. We zijn niet in staat het te fabriceren en als we dat waren, zou dat het evenwicht verstoren. Het zou aanzetten tot behoeftes die voorheen niet bestonden. Ook al denk ik dat mijn stam zich niet zal laten verleiden door deze schijnwerkelijkheid. Toch zou het mogelijk zijn dat enkele de behoefte hebben zich te laven aan materie.”
Ga naar deel 181 van dit online feuilleton.
Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen voor meer achtergronden zie "Waarom ik mijn boek blog".
Voor Yoors leden, vindt een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
Links naar vorige delen staan onder aan de pagina.
