Een eindeloze reis naar ergens - Stap 2

Een dorre stenen vlakte, een enorm uitgestrekt plateau met enkele rotsen. Het eerste beeld van de top beloofde niks goeds. De onmenselijke klim had enkel geleid tot deze dode woestenij. Dat moeten de eerste gedachten geweest zijn van hen die de top bereikt hadden.

De overgebleven verkenner liep naar de rand van de stenen afgrond. Daar stopte hij, draaide zich naar de stam en deed een stap achteruit. Hij viel niet te pletter, hij stond daar ogenschijnlijk in het niets.

Toen de stamleden aan de rand van de vlakte geraakten overzagen ze een groene waas, een oase van bomen en planten te midden van dit dode land. Een bloeiend hart, omgeven door een levenloos omhulsel. 

Tijdens hun eerdere tocht hadden de verkenners enkele tekenen gevonden dat dit gebied ooit bewoond geweest was. De meest duidelijke waren de resten van treden uitgehouwen in de bergwand. Vooral in het bovenste gedeelte waren er nog een aantal grotendeels onaangetast. De eerste trede bevond zich gelijk achter de rand van de afgrond, daar waar de verkenner nu stond.

Daarnaast lag er verder op dit plateau een stenenformatie, die met aangrenzende zekerheid door mensenhanden vervaardigd moest zijn. Waarschijnlijk als een eerbetoon aan de goden, die blijkbaar toch ontstemd waren geraakt door het gedrag van hun aanbidders en ze uiteindelijk hadden verdreven uit dit weerbarstige paradijs.

De oase werd bevloeid door een stroom, die uit de bergen in het oosten ontsprong en door dit dal afdaalde. De steeds breder wordende stroom slingerde tussen de bergen door in de richting van de grote vulkaan.

Sinds hun aankomst op dit plateau noemt mijn stam deze vlakte thuis. Vanwege de sterke strategische ligging koos ze ervoor om zich niet in het dal te vestigen, maar hier hoog boven de oase. De regio was nog onbekend en de angst voor vreemde volkeren nog immer groot.

Toch paste dit gebied de stam uitstekend. Het dal was de moeder, zij die voorziet in de lichamelijke behoeftes. De bergen de vader, de kracht en beschermer. Samen vormden ze de perfecte balans, in zowel onze fysieke als spirituele wereld.

De vroegste generaties hadden uit angst voor nieuwe escalaties geen contact gezocht met volkeren die mogelijk huisde in de omliggende gebieden. Maar de nieuwsgierigheid wint het maar al te vaak van de angst. 

Jonge avonturiers maakten grote tochten in een steeds weidser gebied. Deze tochten brachten hen lange tijd niks en steeds minder jonge mannen waren geneigd aan deze gevaarlijke expedities deel te nemen. De vraag rees steeds vaker of het geen verspilling van jonge levens was? De krachten die verloren gingen hadden het dorp en het land goed kunnen gebruiken.

Alsof "Krotan" er mee speelde, keerde kort na deze gesprekken een expeditie terug met groots nieuws. Het was een groep die weken lang onderweg geweest was. Ze kwamen zwaar vermagerd en vermoeid terug en vertelden de stam dat op zo'n dertig dagen stroomafwaarts er een nederzetting was gevonden.