Onmogelijke keuzes, waarmee u enkel de fout inkan gaan. Gelukkig komen ze niet al te vaak voor, maar elk leven heeft een aantal "Sophie´s choices " voor haar deelnemer in petto. Het is aan u om te kiezen welke keuze de minst kwalijke is en ik beloof u het volgende, wat u ook kiest het zal nimmer de juiste zijn. Een leven lang vraagt u zich af wat als ik nou ......
“Oom maakte de man heel duidelijk te zwijgen, maar dat gebeurde niet. Hij is een wrede man, maar heeft mij nog nooit aangeraakt op een manier die ik niet wou. Natuurlijk het slaan en dergelijke, maar nooit heeft hij mijn eigen dingen aangeraakt. Oom werd woedend toen de man bleef lachen.
“Ach kalmeer oude man ik zal het je voor doen,” sprak de vreemdeling terwijl hij naar buiten liep. Ik vluchtte naar deze plek en keek langs het schot naar wat er gebeuren ging.
De man was net het trapje af gelopen wanneer mijn oom in de deuropening verscheen. Het was een zwarte schaduw, tegen een slecht verlichte achtergrond. De angst bevroor me. Ik wist niet wat de man van plan was, maar kon er wel iets bij voorstellen.
Mijn oom blijft staan en doet niks, terwijl de man mijn kant op komt. Dan zie ik de rechterarm van mijn oom omhoog komen en even glinstert er iets naast zijn oor. Dan valt de vreemde man neer. Hij bleef liggen, mijn oom heeft hem begraven en toen pas kwam hij mij halen. Ik hield me slapende, alsof ik van niets wist, maar nu weet ik waartoe hij instaat is. Hij is niet bang om te doden, het doet hem niets.
Mijn situatie werd me steeds onduidelijker, hij gebruikt me dan als slaaf, maar beschermt me als een vader. Ik was bang, boos en dankbaar tegelijk. Nu ziet u mijn dilemma. Ik durfde niet meer te vluchten. Hij heeft mijn leven gered, daardoor kan ik hem niet doden. Maar ik kan zo niet de rest van mijn leven blijven wachten tot hij sterft.”
Allen hadden we in absolute stilte geluisterd naar het relaas van deze jonge vrouw. Zelfs nu ze al minuten lang zweeg waren we nog dusdanig onder de indruk dat niemand sprak. Haar woorden spookte nog steeds door onze hoofden. We durfden niks te zeggen. Alles wat je ook maar kon zeggen zou geen recht doen aan haar verhaal. Onwaarschijnlijk als het was, was het Retsjmana die de stilte verbrak. Hij sloeg zijn arm om de vrouw heen en zei “vriend.”
Iets was er wat die twee zielen met elkaar verbond, misschien het feit dat ze niemand hadden op deze wereld. Of dat ze de wereld vreesden. Misschien voelde ze bij elkaar de lange periode van eenzaamheid, die beide doorgemaakt hadden.Één ding was duidelijk, ze herkende iets van zichzelf in de ander, al vanaf die eerste keer. Mijn ogen gaan van Retsjmana naar Numico en terug, maar niemand zegt wat.
Het lijkt een onmogelijke opgave. Hoe zouden wij deze jongen vrouw kunnen helpen. Aan hun ogen zie ik dat ook zij met deze kwestie worstelen, ontsnappen is onmogelijk we hebben geen rijdieren. Ook wij zouden opgespoord worden als deze man werkelijk zo'n goede jager is als deze jonge vrouw vertelt.
Dat zou inhouden dat wij tegenover hem zouden staan. Hem doden was niet de bedoeling en het risico nemen dat wij ons er uit kunnen bluffen te groot. We zouden dag en nacht achterom moeten kijken uit angst dat hij een voor een met ons zou afrekenen.
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
