Het leven is een spel en deze wereld een schaakbord. Het is aan u om het spel te spelen en de regels wel of niet te accepteren. Gaat u uw spel aan te passen aan de spelers om u heen, of kiest u er voor volledig uw eigen spel te spelen. De keus is aan u om te bepalen welke spelvariant het beste werkt om het onvermijdelijke schaakmat zo lang mogelijk uit te stellen.
“Deze situatie bevalt me niet. Ik hou er niet van als een vraag geen antwoord heeft. Hoe zien jullie het?”
Mijn vraag wordt als eerst door Numico beantwoord. “Wat mij betreft doen we alles wat nodig is om haar te bevrijden van dat monster daar binnen,” zegt Numico verbeten. “Ik bedoel hij is toch geen partij voor Retsj.”
Retsj kijkt weg richting de blokhut, zijn blik blijft er enige seconden op hangen, dan kijkt hij naar Cabilah. Haar zwarte haren vallen als lange slierten langs haar gezicht, zo verbergen ze de diepe ogen, maar niet genoeg om het verdriet dat ze uitstralen aan het zicht te onttrekken. Haar scherpe neus snuift enkele keren om de laatste tranen door te slikken.
Retsj zijn blik is gespannen. Hij voelt de druk, die zijn voorkomen over hem afroept. Het is een keus die hij niet moet hoeven maken. Hoe duidelijk heeft hij niet laten weten een afkeer te hebben van geweld. Dit mag Numico noch Cabilah van hem verwachten.
Voor ik kan reageren is het Cabilah, die blijkbaar zijn gespannenheid voelt. “Retsj is het?”
“Retsjmana eigenlijk mevrouw."
“U hoeft geen geweld te gebruiken, dat zou ik niet van u kunnen vragen. Dat is geen optie. Ik wil u heren niet in een lastig pakket brengen. Dit gesprek alleen al doet me al zo goed. Ergens koesterde ik de hoop dat iemand aan een oplossing zou denken waar ik nog niet opgekomen was. Maar ik heb jaren lang gedacht en als ik het antwoord niet kan vinden, hoe kan ik dat dan van u verwachten? Ik moest het proberen. Enkel de hoop houdt me op de been en geeft me 's morgens de kracht om de dag tegemoet te treden.”
Ik luister naar haar woorden, maar het is mijn eer te na om geen oplossing voor dit vraagstuk te vinden. Het is duidelijk dat we niet om deze man heen kunnen. Dat biedt ons twee mogelijkheden door hem heen. Dat zou inhouden dat we met geweld de zaak beslissen, iets waar niemand bij gebaat is. Dus zie ik maar één optie, over hem heen.
“Heren ik heb een plan, maar eerst wil ik jullie visie weten. Hoe ver zijn jullie bereid te gaan om deze dame te bevrijden?”
Mijn ogen staan serieus; “Als we dit doorzetten zal Cabilah in ieder geval voorlopig deel uit maken van ons reisgezelschap, totdat ze een veilige plek heeft gevonden waar ze haar leven kan beginnen.”
“Mijn plan is simpel," ga ik verder. "Bij het krieken van de dag zullen wij deze heer opnieuw vergasten op een bezoek. Wat er ook gebeurt volg mijn verhaal en straal zoveel mogelijk zelfverzekerdheid uit. Hij is een jager en als die angst ruikt zal hij geneigd zijn onze nekken om te draaien. We moeten hem het gevoel geven dat we voor niemand bang zijn. Iets wat hij wel af kan lijden aan het feit dat wij ons `geheime' wapen hebben,” ik kijk lachend naar Retsj.
Nadat ik het plan had uitgelegd waren ze het er allen mee eens. Als er een kans was om deze ongelijke vergelijking op te lossen, was dit de sterkste zet.
Cabilah sloop terug en ook wij probeerde gebruik te maken van de uren die ons nog resten. Het zou snel ochtend zijn, dan zouden we weten of we zouden slagen in onze opzet.
Ga naar deel 80 van dit dagelijkse feuilleton. Het verhaal is gebasseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor het volgende deel klik hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
