Huilen is loslaten lezer. Als u nu denkt ik kan niet huilen, heeft u waarschijnlijk zoveel binnen te houden dat loslaten levensgevaarlijk is. Als uw stuwdam breekt zou u kunnen verzuipen in uw eigen tranendal. Loslaten is nodig om verder te gaan. Stil staan is namelijk geen optie gedurende deze reis. Reizen is ruimte maken in jezelf, het is loskomen van de kettingen die je binden aan comfortzone.
Als we de top van de heuvel bereiken zie ik een prachtige berg aan mijn rechterzijde. De top van de berg rookt, een dunne pluim geel grijze rook stijgt er uit op. De berg herinnert me aan de vulkaan, die we vanuit ons dorp kunnen aanschouwen.
Elk jaar danken we haar, voorwaar zij verantwoordelijk is voor de mogelijkheid daar te leven in relatieve veiligheid. Deze vulkaan licht aanzienlijk hoger, een witte sneeuwkraag siert de top, tot de laatste meters rond de krater, waar een donker grijze band de top markeert.
De vulkaan is niet alleen. Ze wordt omgeven door bergen met hoge pieken, niet zo hoog als zijzelf, maar wel degelijk indrukwekkend. Wat meteen opvalt is dat ook hier de natuur zich op de voedzame resten van de laatste uitbarsting heeft kunnen ontplooien. Een enorm woud rondom de basis van de berg mondt uit in een groen weide, waar een beekje het diepste punt weergeeft.
Mijn hart slaat een slag over, want daar aan de rand van het bos zie ik een ruiter geheel in het zwart. De afstand is te groot om verder iets te onderscheiden. Voordat ik ook maar iemand heb kunnen waarschuwen is hij al het bos in verdwenen.
Niemand kan hem gezien hebben aangezien ik de eerste was die de top bereikte. De kans dat hij mij gezien heeft lijkt me onwaarschijnlijk klein. Ik heb hem slechts enkele seconden op de rug mogen aanschouwen. Ik besluit de andere nog niet in te lichten over deze zwarte ruiter. Mogelijk is het niks en zou ik nodeloze spanningen creëren, maar ik ben gewaarschuwd.
Dan hoor ik een zacht gehuil achter me. Numico en Retsj staan beide aan Cabilahs zijde, die op haar knieën in het gras zit en steeds harder begint te huilen. Ze had ons verteld dat ze, sinds ze aangekomen was bij de blokhut van haar oom, nooit een traan heeft kunnen laten om de gebeurtenissen op die verschrikkelijke avond.
Die duistere nacht dat haar dorp door vlammen verslonden werd. De nacht dat ze haar ouders voor de laatste maal gezien had. Ze had de eerste maanden de moed niet gehad om er aan terug te denken. Toen ze dat wel durfde was het haar oom die haar hardhandig liet weten geen tranen te dulden. Het leven gaf en het leven nam, dat had je gewoon te accepteren.
“Daar voorbij die berg, op nog geen dag lopen...., lag mijn dorp.” Brengt ze na enkele minuten snikkend uit.
“Op deze berg heb ik voor de laatste maal achterom gekeken. Het was toen ochtend en ik verwachtte dat ik gevolgd werd, maar zag niemand. Hier op deze plek heb ik mijn vader, mijn moeder, mijn dorp en alles wat vertrouwd was achter gelaten. Sorry hiervoor, het komt nu allemaal boven. Alle herinneringen, die ik weg stopte, alle tranen, die ik inslikte.” De tranen rollen over haar wangen. Haar stem piept en slaat over als ze flarden van herinneringen oprakelt.
Numico en Retsj zijn er om haar steun te bieden. Ik houd me afzijdig. Troosten was nooit mijn sterkste kant, ik weet nooit welke woorden de pijn kunnen verzachten. Ben altijd bang om het te verergeren en door die angst ook meestal in staat de meest stomme dingen te zeggen.
We zouden nog wel enkele uren door kunnen gaan, maar iets zegt me vandaag niet dit bos te doorkruisen. Ook de rand van het bos wil ik niet gebruiken, want die ruiter zit me niet lekker.
Aan de westzijde van het beekje lijkt de begroeiing wat ruiger, in ieder geval wat hoger. Dat zou mogelijk een bosschage van een soort kreupelhout kunnen zijn. Vanaf hier lijkt die me groot genoeg om ons wat aan het zicht te onttrekken. Het lijkt me noodzakelijk niet zichtbaar te zijn vanaf de bosrand.
