Het dorp bood weinig aanknopingspunten. We wisten uit welke richting ze gekomen waren en dat ze verder trokken naar het noorden. Dus reisden we dagen lang door een weinig veranderend landschap van loofbomen en uitgestrekte weide.

Langzamerhand komen we steeds minder weiden tegen en omsluit een enorm loofbos ons. Herten en konijnen schieten zo nu en dan weg, als wij hun territoria binnendringen.

We volgen een pad dat blijkbaar weinig gebruikt wordt, aangezien het soms nauwelijks meer begaanbaar is. Overwoekerd door struiken met kleine gele bloemetjes en scherpe naalden. Dan weer door wilde bramen struiken, die laag over de grond hun tentakels meters ver uitslaan. Wat betekent dat als je niet je voeten hoog genoeg optilt ze je flink kunnen laten vallen.

Iedereen is gek op onze nieuwste aanwinst en Monta is maar al te blij met al die aandacht. Stokken vliegen dagelijks door de lucht en de hond weet ze, hoe ver je ook gooit, binnen een mum van tijd terug te brengen bekwijld en wel.   's Nachts waakt ie over onze roedel en blaft bij het minste of geringste, blijkbaar gaan zijn nieuwe baasjes hem aan zijn hondenhart.

Het is laat in de middag als we een pad kruisen dat veel breder is dan het onze. Er zijn duidelijke sporen van paarden, andere hoefachtige en van mensen. Doordat ze allemaal door elkaar lopen is het lastig te zien hoe oud ze zijn. Het heeft niet geregend, dus zelfs daaraan kunnen we niks herleiden, maar blijkbaar wordt dit pad veel gebruikt.

Na overleg besluiten we het pad te volgen. We kiezen er voor om richting het westen te trekken, omdat het lijkt dat het pad in die richting een zachte kromming naar het noorden maakt en dat is de richting die we volgen.

Na een nacht even van de weg af te hebben gespendeerd zijn we alweer vroeg op pad als Monta onrustig om ons heen begint te lopen. Ik zie Numico regelmatig achterom kijken, dan zegt hij: “Er is een ruiter opkomst.”

Enkele minuten verstrijken voordat we de ruiter daadwerkelijk kunnen zien. Een stofwolk verraad zijn komst. Wanneer hij ons genaderd is houdt hij in.

“Goedendag samen,” zegt hij terwijl hij zijn hoofd lichtjes buigt. “Ik ken u niet, want anders had ik enkelen van u wel degelijk herkend,” zegt hij lachend, terwijl hij naar Retsjmana en Cabilah kijkt. “Mag ik u vragen wat uw reisdoel is en heeft u er bezwaar tegen dat ik me bij u aansluit tot we Kratyo bereiken. Het is dezer dagen niet veilig om alleen te reizen.”

Ik kijk naar Numico en Retsj, vertrouwend op hun mensenkennis om te weten wat we nu weer tegen het lijf gelopen zijn. Beiden knikken ze. Numico zegt in zijn zwaarst mogelijke dialect “ongevaarlijk”.

“Heer wij reizen naar het eerst volgende dorp. We zijn op doorreis en willen aldaar wat middelen bij elkaar schrapen om onze voedsel voorraad, die inmiddels tot zeer minimaal verworden is, aan te vullen. Natuurlijk kunt u met ons mee reizen, maar wat eten betreft kunnen we u weinig bieden.

Zou u ons wat informatie over deze streek kunnen verstrekken. Wij komen van ver en zijn hier niet bekend. Dagen geleden zijn we door de restanten van een dorp gekomen dat ons nog al aangegrepen heeft. Bent u op de hoogte wat voor verschrikking dit dorp en haar voormalige bewoners ondergaan heeft? Eveneens zou ik u willen vragen naar de plaats die u noemde. Hoe lang is dat nog reizen en zouden wij daar werk en onderdak kunnen vinden, al is het maar voor enkele dagen?”

De man antwoord vriendelijk. “Kratyo is hier nog twee dagen vandaan en het is zeker dat u daar onderdak kunt krijgen. Mijn huis zal voor u openstaan, werk zal ook geen problemen op moeten leveren. Een stel sterke mannen als u komt altijd als geroepen. Er moet nog behoorlijk wat herbouwd worden”

Klik voor deel 91 van dit dagelijkse feuilleton. Het verhaal is gebasseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.