Lezer heeft u de bezetting nog meegemaakt? Velen en steeds meer onder u zullen deze vraag met nee moeten beantwoorden. De grap "maar eerst mij fiets terug," zal vele jongere generaties eerder aan junks doen denken dan aan de bezetters die alles vorderde wat ook maar enigszins bruikbaar was in hun strijd voor een 1000 jarig rijk. Een rijk dat uiteindelijk maar 12 jaar bestaan heeft. Twaalf jaar, waarvan elke dag één dag teveel was. Maar wat als dat rijk weldegelijk 1000 jaar bestaan had.
Het plein stroomde vol. Vanuit beide toegangspoorten van de Kratyo trok een stoet van mensen en dieren het dorp binnen, om zich aldaar te verzamelen op het plein. Kooplui hadden er maar gelijk een marktdag van gemaakt, zoveel toeloop zou toch zeker wel wat handel bieden en daarnaast wie weet was dit de laatste keer dat ze nog konden handelen.
Het dorpsplein omgeven door houten huizen was groot in vergelijking met de grote van het dorp. Over het gehele plein stonden bloeiende appelbomen, hier en daar groeide een lage heester. Midden op het plein was een stenen verhoging waarop op feestdagen toneel en spelen werden uitgevoerd.
Voor enkele huizen stonden houten waterbakken, waaruit dorstige dieren dronken. De kraampjes en karren stonden kris kras door elkaar, al waren de meeste wel in de buurt van het stenen plateau geplaatst.
Kinderen speelde met ballen, stenen die omwikkeld waren een rubberachtige schors zodat ze een beetje rolden, andere speelde riddertje met stokken. Het leek wel alsof er een jaarmarkt gaande was.
De meeste meisjes hadden zich verzameld in een hoek van het plein, om daar een kring om de andere meisjes heen te vormen. De sfeer was uitgelaten, blijkbaar was iedereen opgelucht nadat ze de intense angst enkele dagen gevoeld hadden.
Het geluid verstomde toen een in het zwart geklede man de verhoging besteeg. Nog voor zijn voet de laatste treden had verlaten heerste er een volledige stilte, op enkele dieren na zweeg alles en iedereen.
De man draaide zich naar de menigte toe. Zijn ogen waren vermoeid, maar zijn houding ferm. Toch was het duidelijk dat hij niet het vertrouwen uitstraalde dat een man in zijn positie normaal gesproken lijkt te doen. Zijn ogen lagen diep in hun kassen en warden onderstreept door de donkere wallen.
Ze keken de menigte rond en rusten uiteindelijk ergens in het midden van de massa.
“Dorpsgenoten,” even zweeg hij.
“Wat ik u ga vertellen valt mij zwaar. Dit zal de laatste toespraak zijn, die ik als de Sato zal voeren. Zoals u allen weet zijn zwarte ruiters ons dorp binnen gedrongen en hebben ze met mij gesproken. Hun voorstel is simpel. Dit dorp mag blijven bestaan, niemand zal worden vermoord, huizen worden niet plat gebrand.
Daar tegenover staat dat ik af zal treden, dat wij in de toekomst onder het beleid van de Sharido zullen vallen. Zij zullen hun wetten binnenkort uitgebreid duidelijk maken aan de bevolking van Kratyo. Toch hebben ze mij opgedragen al vast enkele zaken mede te delen.
Het volk zal aan alle verzoeken, die binnen de grenzen van redelijkheid vallen, gehoor geven. Alle opbrengsten van handel, oogst en andere zaken moeten worden gemeld. Aan de hand hiervan word besloten hoe hoog de te betalen belasting zal zijn. Alle claims ten aanzien van het bezit van land vervallen. Het zal vanaf heden bezit zijn van deze bezetters.
leder die zich op welke wijze dan ook verzet tegen deze regels zal worden gestraft. leder die zich niet houdt aan deze regels zal worden bestraft. En ieder die zich op welke wijze ook maar schuldig maakt aan verzet tegen deze nieuwe heersers zal worden bestraft.
Tevens zullen er beloningen zijn voor hen die met bewijzen gestaafde aantijgingen jegens anderen, die deze regels breken, mededelen aan het nieuwe bestuur. Uit de grond van mijn hart raad ik iedereen aan deze regels te respecteren, te volgen en te,' weer zweeg hij.
