Spreken is zilver, zwijgen is goud. Wat als niemand zou spreken lezer? En waar staat het geschreven woord. In een wereld waar niet gesproken mag worden is schrijven platina. Het manifest, verboden van bovenaf en dus de eerste stap naar bevrijding van de onderdrukker. In een staat van onderdrukking, waar in zwijgen het hoogste goed is heerst voldoende stilte om in alle rust opruiende woorden te lezen.
Er moet een manier zijn het extreme bloedvergieten te voorkomen. Het is te hopen dat er een mogelijkheid bestaat de uitbreiding een halt toe te roepen, want een zwaar beladen kar die berg afwaarts gaat is zeer lastig te stoppen.
De trieste sfeer had ook zijn uitwerking op ons. Werden we in het begin nog met open armen ontvangen en uitgenodigd aan de tafels van onze werkgevers. Slechts enkele dagen later zorgde het nieuwe beleid ervoor dat wij angstvallig werden begroet en enkel het meest noodzakelijke contact werd met ons onderhouden.
Wanneer wij aan de deur stonden en we werden niet verwacht bekeek men ons argwanend tot wij Remo's naam lieten ontvallen. Dit opende deuren en beurzen, maar de monden bleven gesloten. Alsof we toch mogelijk spionnen waren, die inspecteerde voor de nieuwe machthebbers.
Het was duidelijk tijd om te vertrekken, onze verdiensten waren nog niet wat ik graag zou willen. Toch leek het me verstandig te vertrekken voor de zwarte ruiters hun deel van ons inkomen zouden komen berekenen.
Ook was ik bang dat onze zoektocht naar informatie ogen op ons had doen richten. Ogen die ons niet enkel als nieuwsgierigen zouden bestempelen, maar als mogelijke bedreiging van het regime.
Meerdere malen voelde ik de ogen van de ruiters in onze ruggen wanneer wij passeerden. Numico was blijkbaar goed in het vissen, mogelijk dat zijn jonge en niet al vlotte voorkomen hem daarbij hielp. De ruiters kwamen uit het noorden en de meeste spraken ons dialect niet. Slechts enkele hoger geplaatste beheerste haar.
Het gros van de jonge jongens was niet bijzonder snugger, maar goed getraind en zwaar bewapend. Ze diende een heerser, waar deze zich bevond werd niet duidelijk, maar alles werd uit zijn naam ondernomen en ondertekend met zijn symbool.
De groep die Remo als demonen beschreef waren de Sharido, ofwel de gestoorde voorhoede die eventuele weerstand braken. Ook de hond die we onderweg hadden ontmoet was onderdeel van een groep Sharido's geweest. Men zij dat deze dieren minstens net zo beestachtig barbaars en mogelijk nog erger waren dan de gewapende honden te paard.
Vanwege het feit dat ze de weg vrij maken voor de echte soldaten worden hun regelmatige roof en plunder tochten oogluikend toegestaan door de officieren. Maar de heerser, de man waarvan Numico denkt dat hij Sikh heet, is er niet van op de hoogte.
De raad die de Sikh omringd vindt het niet nodig hem deze nutteloze informatie te verstrekken. Waarom zou hij moeten weten hoe de zaken er precies aan toegaan. Zolang ze maar kunnen mededelen dat het rijk blijft groeien en dat de kosten van de manschappen beperkt blijven is er geen vuiltje aan de lucht.
Hoe die kleine Numico het voor elkaar kreeg al deze informatie uit één van de hogere militairen te krijgen blijft voor mij een raadsel. Volgens Numico waren het de grote domme ogen, die hij opzette en de simpelheid van zijn vragen, die de soldaat verleide uit te wijden over zijn leven als soldaat.
Toch heb ik het idee dat Numico zijn gave heeft aangewend om wat extra informatie te vinden in het beetje hersenen dat zijn slachtoffer reste. De rest van ons slaagde er niet in nieuwe in formatie boven tafel te halen, bij de eerste vragen of blikken leken monden te verzegelen.
Blijkbaar was het de bedoeling dat de bevolking en de militairen geen onderling contact diende te hebben. Want zodra de monden sloten werd er snel rond gekeken of een van de collega's gezien had dat de soldaat in kwestie aangesproken werd door een burger.
Het had er veel van weg dat ook in de gelederen angst heerste. Wat me logisch leek, omdat een goed contact tussen onderdrukte en onderdrukkers zou de aandacht bewust of onbewust zou kunnen doen verslappen. Iets wat deze verhouding, waarin angst een volk in bedwang houdt, de situatie weleens negatief kan beïnvloeden. Althans voor de onderdrukker.
