In 2009 was ik moeder van 4 kleine kinderen. Ik was getrouwd en woonde in een dorp in een gigantisch luxe huis met 7 slaapkamers, 2 badkamers, een keuken zo groot (en als ik eerlijk ben groter) als mening beneden verdieping en dat gold ook voor de woonkamer, een speelzolder en kelder (inclusief wijnkelder) en een gigantische tuin. Er stonden 2 landrovers voor de deur en financieel had ik niks te klagen EN ik was doodongelukkig. In 2009 wist ik niet waarom ik zo doodongelukkig was. Ik wist dat er iets niet goed zat en dus was ik in 2009 op zoek naar de oorzaak. In 2009 zat ik echt middenin die zoektocht. Mistte ik muziek in mijn leven? Boeken lezen? Tijd voor mezelf? Ik ontdekte steeds vaker dat hoewel ik het allemaal wel leuk vond het niet DAT vervelende gevoel wegnam. Ik kende dit gevoel ook niet. Eind 2009 besloten mijn man en ik dat ons huwelijk eindig was. 

Nog steeds ben ik moeder van 4 kinderen die inmiddels  (goddank) ook 10 jaar ouder zijn . Ik ben gescheiden, ik woon in een huurwoning (particuliere sector) in de stad waar ik nooit meer naar terug wilde en ik heb een LAT relatie. Mijn financiële situatie in niet te vergelijken met 2009. Veel mensen zouden er de kriebels van krijgen maar daar heb ik dan weer geen last van. We redden ons best goed eigenlijk en ik maak me gek genoeg geen zorgen om de toekomst (terwijl dat logischer wijze eigenlijk wel zou moeten als ik eerlijk ben maar ik heb dat gewoon niet tot nauwelijks). Ik sta weer heel dicht bij mezelf, ik weet wat ik belangrijk vind in het leven en daar ben ik behoorlijk compromisloos in vrees ik. Mijn zoektocht heeft dit in elk geval opgeleverd en daar ben ik dankbaar voor. En ik heb geen last meer van doodongelukkig zijn, zelf niet van gewoon ongelukkig zijn. Ik ben tevreden, dankbaar en blij met mijn leven zoals het nu is. Ik geloof niet meer in zekerheden en ik denk dat ik zelfs weinig behoefte heb aan zekerheden.