Eindelijk heb ik het gedaan. Ik heb eindelijk mijn auto de deur uit gedaan en op dit moment voelt dat geweldig. 

Ik heb relatief laat (vond ikzelf) mijn rijbewijs gehaald. Ik was denk ik een jaartje of 25. En de reden dat ik er toen pas behoefte aan had was dat ik geen studenten-ov meer had. Ik was klaar met mijn studie en ik wilde eindelijk aan mijn werkzame leven beginnen maar ik merkte al snel dat ik voor de openstaande vacatures in mijn vakgebied een auto nodig zou hebben. En dus toog ik naar de rijschool om lessen te gaan nemen en rond mijn 25ste had ik eindelijk mijn rijbewijs. Inmiddels had ik al werk gevonden in de stad waar ik woonde en was die auto eigenlijk niet meer nodig. Maar goed, voor de reisjes naar familie in het zuiden van het land was eigen vervoer toch wel lekker en dus genoot ik van de vrijheid die een auto met zich meebracht. 

Na een aantal jaren verhuisde ik met mijn toenmalige partner naar het Zuiden en daar is toen ook de bewustwording met betrekking tot mijn autogebruik langzaamaan begonnen. Aan de ene kant best gek want waar ik kwam te wonen was een auto veel nuttiger dan waar ik gewoond had maar ik merkte toen toch wel al dat het me begon te storen als mijn toenmalige partner de auto nam om een enveloppe naar de brievenbus te brengen. Dat ding stond namelijk aan het eind van de straat. BELACHELIJK! Maar eerlijk is eerlijk ik deed de auto niet de deur uit. Ik werkte toen namelijk nog in de Randstad en ik had die auto gewoon nodig wilde ik om half 9 op kantoor zijn. Toen kwamen de eerste 3 kinderen en was een auto ook wel handig. Zeker toen de peuterspeelzaal en de school die wij uitgezocht hadden niet in de buurt lag maar alleen met de auto te bereiken was. Ik ging als freelancer aan de slag en kwam daarvoor bij de klanten thuis dus de auto had zeker een nut. Aan de andere kant liet ik hem (of haar) zo vaak mogelijk staan.  Een kleine boodschap halen dan wandelden wij ernaar toe. Familiebezoek deed ik het liefst te voet. Ik vond het decadent om overal maar de auto voor te pakken en ik wilde ook wat bewuster omgaan met "de aardbol waarop wij leven". Ik stimuleerde mijn partner om zijn motorrijbewijs te halen zodat wij maar 1 auto nodig hadden en hij met de motor naar het werk zou kunnen gaan.

Na een aantal jaren en inmiddels in verwachting van spruit nummer 4 verhuisden wij naar een dorp. Kids gingen er naar school en er was een supermarkt in de buurt en ik schafte een fiets aan met zo'n aanhangwagentje eraan om de jongste kinderen te vervoeren als de oudsten op school zaten. De motor werd vervangen voor een klein autootje en er kwam een grotere auto want 4 kinderen vervoeren die allemaal nog in een kinderzitje moesten vroeg om een aanpassing. Hoewel ik nog steeds bewust met ons autoverbruik en -gebruik om probeerde te gaan kwam er na verloop van tijd nog een grote auto ter vervanging van die kleine. Eigenlijk kan ik me niet meer herinneren waarom wij die keuze toentertijd gemaakt hebben. Gek eigenlijk. Nu terugkijkend denk ik dat het een statussymbool moet zijn geweest. Ja, het waren fantastische auto's maar wij hadden er echt niet 2 van nodig. Ik had die grote nodig omdat ik inmiddels thuis bleef en voor de kinderen zorgde en ze overal naartoe moest brengen en dat lukte niet met het openbaar vervoer maar twee was echt decadent gedrag van ons. 

Toen ging ik scheiden. Die auto's van de hand doen bleek nog een heel gedoe maar ik wilde er vanaf. Ik had geen 6+ persoonsauto meer nodig met z'n vijfjes. Ik had wel een auto nodig waar nog steeds 4 kinderzitjes in pasten en ik wilde LPG gaan rijden. En dat ben ik toen gaan doen. Ik vond LPG rijden een uitkomst (stuk goedkoper rijden en voor mijn gevoel beter voor het milieu). Tweedehands auto's trouwens ook. Ik werd lid van de ANWB en god wat heb ik die mannen nodig gehad. Ik denk dat ik in de jaren die volgden de meeste medewerkers wel ontmoet heb in de streek waar wij woonden. We hadden zelfs een liedje gemaakt op de melodie van WMCA van de Village People. Ik ken de hele tekst niet meer maar het begon zo:  "En we bellen weer de ANWB". In de eerste jaren na de scheiding had ik die auto's ook echt nodig.  Maar ik merkte wel dat toen de oudsten naar de middelbare school gingen ik mijn autogebruik drastisch ging verminderen. Toen nummer 2 ook op de middelbare zat heb ik de jongsten van school gehaald en op een basisschool geplaatst in de wijk waar ik toen woonde. Voorheen reed ik ze alle vier naar school, 22 km verderop. Zolang ik geen vaste verblijfplaats had wilde ik ze niet van school halen namelijk en toen ik verhuisde zaten de oudsten in groep 8 en 7 en ook dat vond ik een slecht tijdstip voor een schoolwissel. Wat was dat een heerlijk moment. Niet elke dag in de file staan, niet constant op en neer rijden, lopend naar sportclubs. Ik vond het een bevrijding. 

Maar ondanks dat ik steeds minder mijn auto ging gebruiken bleef hij wel voor de deur staan. Voor de weekboodschappen toch wel handig, voor ziekenhuisbezoekjes ideaal en voor noodgevallen met de kids vond ik het een fijn idee dat hij er nog was. Ik bleef wel heel bewust lid van de ANWB en bleef LPG rijden. Ergens in die jaren werd ik ook weer verliefd. En deze meneer heeft 2 kinderen dus de auto bleef en de auto's wisselden elkaar af, van groot naar klein want er moesten 8 mensen minimaal vervoerd worden. We gebruikten de auto vooral voor gezinsuitjes en gezinsvakanties en wat vond ik dat heerlijk. Optimale vrijheid!!! En ik sleepte de kids door Europa met de auto en de tent. 

En toen brak het moment aan dat de jongste van de basisschool afging en de oudste op kamers zou gaan en toen begon het te kriebelen. De auto begon echt benauwd aan te voelen. Ik kreeg opeens paniekaanvallen in de auto als ik hem al gebruikte want ik was inmiddels zo ver dat ik heel erg bewust met mijn auto omging. Ik wilde 10.000 stappen per dag zetten. Ik wilde de auto alleen gebruiken als het echt niet anders kon en wat bleek -in die tijd-  dat met een juiste instelling en planning dat ding meer stil stond dan bewoog. Noemde ik voorheen mijn auto "mijn vriendje", nu merkte ik dat ik hem steeds vaker "dat ding" ging noemen. Maar hij bleef wel voor de deur staan ook al gebruikte ik hem tot de paniekaanvallen hooguit 1x in de week. Ik denk dat ik toch bang was om mijn vrijheid te verliezen, want dat was de auto voor mij namelijk "vrijheid". Ik had het idee dat ik afhankelijk zou worden zonder auto. En toen kwamen die paniekaanvallen en ik liet de auto helemaal staan en weet je wat er gebeurde ............ ik miste hem niet. Maar nog heeft hij meer dan een half jaar voor de deur gestaan. 

Ik ging de bus gebruiken. Ik kreeg een fiets die ik ook ging gebruiken. En ik schafte een OV kaart aan. En opeens gingen mijn ogen open. Ik vond met de bus reizen eigenlijk best wel fijn. Ik vond het super om door de regen te fietsen. Ik had het idee dat ik eindelijk weer in de wereld stond, in de natuur. Al bleek mijn conditie op de fiets wel dramatisch slecht. Ik had geen idee hoe ik geld op een OV-kaart moest zetten. Ik voel me soms echt een nitwit. En verwend. En ik begon te rekenen. Ik betaalde elke maand de verzekering. En ik betaalde elke maand keurig de wegenbelasting. En de auto moest gauw weer voor de APK. En mijn abonnement van de ANWB zou ook gauw weer afgeschreven worden voor een jaar en ik vroeg me serieus af waar ik in hemelsnaam mee bezig was. 

En dus vertelde ik mijn kinderen dat ik de auto weg wilde doen. Hun reactie was in eerste instantie een van schrik maar toen ik het uitlegde kregen ze steeds meer begrip. Je zou denken dat het toen wel gepiept was maar nee hoor, het heeft nog een aantal weken geduurd. Want hoe ging ik dat dan met de vakanties doen? Dat was eigenlijk mijn grootste struikelblok. Ik heb hier nog geen antwoord op eigenlijk. Maar het gevoel bleef en dus heb ik de knoop doorgehakt en de auto te koop gezet en verkocht. Gisteren werd hij opgehaald en het voelt als zo'n enorme bevrijding. 

Natuurlijk is het niet helemaal eerlijk want mijn lief heeft wel nog een auto dus de weekboodschappen kunnen we met zijn auto gaan halen maar aan de andere kant moet ik het nu echt verder zonder auto gaan doen. En ik heb er zin in. Ik vond het heerlijk om mijn verzekering te schorsen. Om de ANWB te bellen. En ik denk dat als ik bericht krijg dat ik geen wegenbelasting meer hoef te betalen ik daar echt vrolijk van ga worden. Blijft die vakantie nog over maar ik heb voor nu bedacht om dan ter zijner tijd een tweedehandsje op LPG te kopen om mee op vakantie te gaan en als mijn autoloze bestaan bevalt dan gaat die daarna gewoon de deur weer uit. Ik ben benieuwd hoe lang het zal duren voordat ik er spijt van ga krijgen. Ga ik wel spijt krijgen?

We gaan het zien !!!!!!!!!!

| Afbeelding van ddzphoto pixabay|

#auto #vrijheid #bewustleven