Medische programma's ik heb er niks mee, nooit gehad ook. Ziekenhuisseries zijn niet aan mij besteedt (ik kan niet helemaal uitsluiten dat mijn scheiding er een kleine rol in speelt en mijn huwelijk voordien trouwens ook). Maar de serie op - als ik mij niet vergis op TLC - vind ik dus helemaal leuk, vraag me niet waarom maar ik zit te smullen als ik naar dr. Pimple Popper kijk. Sandra Lee de dermatoloog die de meest gekke en vaak grote bulten laat verdwijnen.

Vorige week zondag zei mijn jongste kind tegen mij dat ze een bultje voelde net onder haar bil en dat het pijn deed bij het zitten en bij het fietsen en dat ze al een week staand op de fiets naar school ging. Ze zei dit tijdens een museumbezoek dus toen we thuiskwamen toch maar eens gekeken of ik kon zien wat er aan de hand was. En ja hoor, een bultje op de plek waar ik ruim een maand (!!!!) geleden stukjes glas uit heb zitten pulken.

Wat was er gebeurd? De kat had het 'snachts een lamp omgegooid en de bol was kapot gegaan. Toen zij uit bed stapte viel ze en kwam op het glas terecht. Dubbel pech, want het was een nieuwe lamp waar zij heel blij mee was en in glas vallen is nou ook niet bepaald lekker om als eerste te doen als je de dag net wilt gaan beginnen. Net onder haar bil had ze een wondje dat flink aan het bloeden was dus ik heb het schoongemaakt en gekeken of ik glas zag zitten maar ik zag niks en heb er dus een pleister opgeplakt.

Na een paar dagen klaagde ze dat het toch wel erg prikte en toen ik keek zag ik dat het wondje wel erg slecht aan het genezen was dus ik was bang dat er nog glas in zou zitten dat ik gemist had. Gewapend met een pincet en doekjes tegen het bloeden ben ik aan de slag gegaan om eventueel achtergebleven stukjes glas alsnog te verwijderen. Na lang zoeken vond ik een ieniemienie stukje glas. Ik moet bekennen dat ik niet zo'n held ben zeker niet als er bloed bij komt kijken en al helemaal niet als het om mijn kinderen gaat. Maar mijn kind gaf aan dat het niet meer prikte, ik vond niks meer dus ik heb de boel schoongemaakt en heb er wederom een pleister op geplakt.

De eerste week heb ik het regelmatig bekeken en in tegenstelling tot voor "de ingreep" genas het nu wel en zij verzekerde mij dat het niet meer prikte. Opgelost! Dacht ik dan want dat bobbeltje dat ik vond zat toch echt op de plek waar dat wondje gezeten had. Deze keer zou ik echter niet zelf aan de slag gaan en dus ging ik de volgende ochtend met mijn lieverd naar het open spreekuur van de huisarts.

Hij bekeek het en zei dat foto's maken niet zinvol zou zijn maar dat wij aan het eind van de dag terug konden komen en dat hij het dan open zou snijden en zou kijken of hij nog een splintertje zou kunnen vinden. Foto's maken zou niks toevoegen omdat het te klein was om te zien op de foto en hij dacht dat het ingekapseld zou zijn en dat het lichaam het naar buiten aan het werken was maar dat dit maanden zou kunnen duren. Zo gezegd zo gedaan, dus aan het eind van de dag gingen wij terug en lag zij op de behandeltafel. Hij sneed het open en haalde al gauw wat kleine splintertjes eruit, die waren inderdaad ingekapseld en wat ik zag wat echt a la dr. pimple popper, fascinerend! Als laatste check stak hij zijn vinger in de wond om te kijken of er nu echt niks meer in zat en toen hoorde ik hem zeggen: "hmmm ………. daar zit nog wat". Dat "wat" bleek dus geen splintertje te zijn maar echt een stuk glas zo groot als een duimnagel. Ik schrok me rot! Hoe had ik dat nou kunnen missen?

Wel eens bevangen van schuldgevoelens? Nou ik op dat moment dus wel. Ik troostte me met het idee dat de huisarts dit ook niet verwacht had en net zo verbaasd was als ikzelf maar hemeltjelief, mijn kind had dus dik een maand met een stuk glas net onder haar bil rondgelopen. Geen wonder dat dit pijn deed! Toen wij terug gingen naar huis heb ik toch nog even gevraagd waarom ik dit niet eerder gezegd had gekregen maar mij werd verzekerd dat na mijn 2e schoonmaakactie van het wondje er echt een tijd geen pijn is geweest tot vorige week en toen werd ook pas het bultje ontdekt.

De dag erna had mijn kind een dagje schoolvrij ( deels had dit te maken met mijn schuldgevoel moet ik bekennen maar ze kon ook die dag niet zitten). Ik heb een maaltijd op tafel getoverd uit het momenteel favoriete land en we hebben samen naar Netflix liggen kijken. Je moet iets toch om het goed te maken! Gisteren zouden de hechtingen eruit gehaald worden maar nadat de eerste hechting eruit getrokken was besloten ze dat de andere hechtingen toch nog maar even moeten blijven zitten omdat het nog niet goed genoeg genezen is. Dit komt waarschijnlijk omdat het zo diep zat.

Ik vond het naast dat ik me rot voelde dat ik het als moeder gemist heb toch fascinerend om te zien hoe je lijf met dit soort lichaamsvreemde voorwerpen omgaat en ik had echt het idee dat ik live bij een uitzending van dr. pimple popper zat.

|header: pixabay thmabeer|