Sorry is het moeilijkste woord om uit te spreken.
Drie jaar geleden was er een vervelend voorval tijdens een hele vervelende periode. Ik vond het absoluut not done maar goed ik dacht toen "laat maar gaan dat mens zie ik straks toch nooit meer". Toen niet wetende dat alles wel eens heel anders kon gaan lopen. Toen ik doorkreeg dat de situatie veranderd was en ik "dat mens" zo nu en dan toch tegen zou komen en sterker nog er ergens verwacht kon worden dat ik er meer contact mee zou hebben had ik dus een probleempje en de vraag "wat nu" moest beantwoord worden. Na er lang over nagedacht te hebben nam ik toen een besluit. Bij dat soort beslissingen probeer ik altijd te bedenken wat ik zou zeggen tegen mijn kinderen als ze later mij zo'n verhaal zouden vertellen en ik besloot dat ik hoewel ik ergens wel begreep waar het vandaan kwam het nog steeds not done was en dat ik op zijn minst een verontschuldiging mocht verwachten en dat ik zolang men niet het fatsoen had om zich te verontschuldigen ik geen contact wilde, op geen enkele manier. Ik zou namelijk niet willen dat mijn kinderen zo weinig zelfrespect hebben dat zij zich zo laten behandelen en dat zou ik dus bij zo'n verhaal ook tegen mijn kinderen zeggen. Zo gezegd zo gedaan. Er was dus geen enkel contact, ik ging er ook niet naartoe en dat vond ik ook wel prima eigenlijk. Het was vooral een principiële beslissing en daar ben ik heel goed in dus het kostte mij persoonlijk ook geen moeite. Ik wist natuurlijk wel dat mijn beslissing niet voor iedereen even leuk was en soms leverde het ook wel lastige en voor anderen "pijnlijke" situaties op. In de loop van de tijd werd ik wel iets soepeler als het om mijn kindjes ging want in eerste instantie gold mijn beslissing ook voor hen.
Vorige week kwam opeens out of de blue de mededeling dat "het mens" er spijt van had en besefte dat zij fout zat en zich wilde verontschuldigen. Kijk, die zag ik niet aankomen want mij was verteld dat er nooit een verontschuldiging zou komen en eerlijk gezegd zat ik er ook na drie jaar niet meer echt op te wachten. Het was zoals het was en dat was prima zo. Maar goed, ik had ooit beweerd dat ik een verontschuldiging verdiende en daar stond ik nog steeds achter trouwens dus nu moest ik natuurlijk ook diegene de kans geven om zich te verontschuldigen. Daar kon ik niet onderuit vond ik, anders zou het wel heel erg flauw zijn. En zoals al gezegd. had ik van mijn beslissing geen last maar anderen wel dus voor hen kon ik ook niet zeggen "laat maar zitten".
Gisteren was het dus zo ver, en als ik eerlijk ben had ik wel een beetje te doen met diegene die kwam en ook wel met diegene die erbij was. Ik heb het dus ook maar niet lastiger gemaakt dan ze het al hadden. Ik wilde niet dat men door het stof ging maar gewoon een duidelijk "sorry ik zat fout" en dat heb ik gekregen.
Het heeft 3 jaar geduurd en wat de precieze reden hiervoor is of wat de aanleiding is geweest is voor mij niet zo belangrijk maar het ik vond het wel dapper eigenlijk. Want sorry zeggen wordt steeds lastiger naarmate er meer tijd tussen het voorval en het sorry zit. Dat is ook de reden waarom ik het hier vertel. Elton John zong ooit "sorry seems to be the hardest word" en blijkbaar is dit een waarheid als een koe. Jammer eigenlijk, ik denk dat een sorry als de eerste emoties zijn weggevloeid zoveel goed kan doen maar helaas durven veel mensen dat niet en kiezen ze voor "dan doen we maar alsof er niks is gebeurd". Ik kan dat niet of misschien wil ik dat ook wel gewoon niet, ik denk dat het een keuze is. Ik kies hier nooit voor want ik denk dat het er toch altijd tussen staat of boven hangt en dat het een kwestie van tijd is voordat het weer naar voren komt of neerdaalt met oude en nieuwe emoties en dan is de schade veel groter. Het toont van meer karakter als je je verantwoording neemt en je fout goedmaakt vind ik en dat is gebeurd. Voor mij is het nu goed zo. De lei is schoon ..............
